Άνοιξη

Συνήθως, η άνοιξη μας προξενεί παράξενα συναισθήματα. Οι μυρωδιές από τις μυγδαλιές... το γρασίδι που ποτίζεται συχνότερα μόλις ο ήλιος πέσει... και ο εκτυφλωτικός ήλιος που μπαίνει από τη Δύση όταν πάς στην Αθήνα το απόγευμα με λεωφορείο και οι άνθρωποι γύρω που μαστουρώνουν από τα φώτα της πόλης που ανάβουνε νωρίς.
Ο παγωμένος ήλιος ήδη σε έχει καλωσορίσει με τις Αλκυονίδες μέρες και ξάφνου όλα σου φαίνονται λαμπερά, ελπιδοφόρα. Ψάχνεις την ευκαιρία να φλερτάρεις, ή να κάτσεις σε ένα υπαίθριο εστιατόριο χορτασμένος να απολαμβάνεις ένα μαρτίνι με λάϊμ και δε βλέπεις την ώρα να παίρνεις τις σοκολάτες από το ψυγείο του περιπτέρου. Συνδιάζεις τραγούδια στο μυαλό σου ανάλογα με τα τοπία που αλλάζουν στα μάτια σου, και ξεχνάς κάποιες μαύρες σκέψεις που σε τυρρανούσαν όλο τον χειμώνα.

Και δε περνούν δυό βδομάδες ωσότου να καταλάβεις πώς τίποτε δεν άλλαξε, παρά μόνον η θέση του πλανήτη απέναντι στον ήλιο. Τα προβλήματά σου δεν εξαλείφθηκαν ώς δια μαγείας και η καρδιά σου δε μπορεί να πιεστεί να δει για όμορφο τον γύφτο που σου τη πέφτει στη γωνία. Ξέρεις μέσα σου πως σύντομα κάτι θα σε ρίξει από τα σύννεφα της ελπίδας σου, κι ίσως μέσα σου σκεφτείς πως είχαν δίκιο οι Αρχαίοι Έλληνες, και θεωρούσαν κατάρα την Ελπίδα.