Κι αν μας στραβοκοιτούν, τί φταίμε εμείς;
Τους λες μαύρο, λένε άσπρο.
Και τούμπαλιν.
Κι είναι πολύ ψυχοφθόρο να φοράς ένα χαμόγελο δίχως να το νιώθεις. Γονείς, καθηγητές, συνεργάτες, πιστεύουν στο χαμόγελο. Τόσο αφελώς.
Δε τους νοιάζει.
Αν εσύ δε νιώθεις τίποτα.
Η μισανθρωπεία, λένε, είναι άδικη και χαζή.
Διαφωνώ.
Δε θα σεβαστώ κανέναν που δε με σέβεται.
Φτάνει η χαζοχαρά.
Δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή - παρά μονάχα κάποιες ευτυχισμένες στιγμές.
Και τώρα, νωχελικά, γυρίζω στη σπηλιά με τις νυχτερίδες.
Η απόκριες, επέρασαν.
.
6 σχόλια:
Συμφωνώ μαζί σου!!!Ετσι είμαι κι εγώ αλλά μ αυτόν τον τρόπο κάνω κακό σ εμένα και στο μαγαζί μου!!!Για κακή μου τύχη έχω πολλούς πελάτες που πρέπει να τους χαμογελάω ενώ μου ρχεται να τους σβουρίξω μία να ναι όλη δικιά τους!Πνίγομαι!Δεν αντέχω αλλά το παλεύω λέγοντας κάθε πρωί καλημέρα παίζεις σε μια ταινία και σήμερα άντε να δώσεις παράσταση!!!Απλά φαντάζομαι πως παίζω σε μια παράσταση γιατί δεν την παλεύω!!!Την υπόλοιπη μέρα είμαι ο εαυτός μου!Απλά είμαι εγώ!!!
Τα φιλιά μου!!!
Χεστα κι αστα με το καθε βλημα που θελει να μας βλεπει σαν κουκλακια...
η αληθεια για μενα ειναι καπου στην μεση
δηλαδη εγω σαν κυριαρχος του εαυτου μου εχω την δυναμη να κανω την ζωη μου αισιοδοξη η απαισιοδοξη ανεξαρτητα απο τις εξωτερικες συνθηκες
καλο μηνα
Τί να σου πω ρε σκουλικακι...
Οι ανθρωποι ειναι παραξενα οντα...
Είπαμε καλοί αλλά όχι και να μας πατάνε! Συμφωνώ!
Ετσι ακριβως φιλε μου.
Δωσε τους αερα και τη πατησες!
Δημοσίευση σχολίου