Mare Nostrum

Στον ξύπνιο μου, λατρεύω τη θάλασσα. Την αγκαλιά της και τους ψίθυρούς της. Τον παφλασμό στο κύμα, και τη σιωπή της όταν ο βυθός κάθεται ήσυχος το ηλιοβασίλεμα.

Κι έτσι, και στα όνειρά μου υπάρχει πολύ συχνά το στοιχείο του νερού.

Μα ακόμα πιό συχνά, κολυμπώ σε μία θάλασσα που είναι σαν γύρω της να τελειώνει ο κόσμος – δεν βλέπω άλλη αμμουδιά, και εκεί μέσα μπορώ να κάνω τα πάντα. Στην αρχή, είναι λάδινη, και διαυγής. Επειτα, τα πέλματά μου σκαλώνουν σε πέτρες, σε βράχους, και το νερό γίνεται ρηχό.

Η έξοδος προς την αμμουδιά είναι αδύνατη.

Και παίρνω ώθηση και πέφτω όλο και πιό πίσω, τα πόδια δε πατώνουν πιά και γυρίζω τη πλάτη μου στο εμπόδιο κολυμπώντας βαθύτερα.

Και βαθύτερα..

Αραγε – θα πνιγώ;

Το Σπίτι Με τα Στάχυα

Πάντα στα όνειρά μου πάω σε στάνταρ μέρη. Κουφά, αλλά μέρη.

Σαν ένα μικρό λεωφορείο ονείρων, που πάντα τα επισκέπτομαι συχνά, αλλά η δράση αλλάζει.

Και κάπου στα προάστια των ονείρων μου, υπάρχει ένα σπιτάκι.

Δε το πιάνουν οι άνεμοι, οι καταιγίδες. Και συχνά πάω με παρέα.

Είναι σαν μία πόλη από μόνο του, η είσοδός του έχει ένα-δυό μέτρα από τον δρόμο… Παντού στάχι κι άχυρο. Και ζέστη, πολλή.

Είναι μικρό, με επίπεδη σταρένια στέγη, και ξύλο στα δοκάρια.

Γύρω γύρω στο οικοπεδάκι, στάχινοι τοίχοι υψώνονται μέχρι το ύψος των γονάτων, και περιμετρικά περικλείει κάποια αυλή. Γύρω, φαναράκια, χρωματιστά, κι οι δρόμοι πέτρινοι – μα τα σπίτια είναι αχυρένια. Κανείς δε φοβάται τη φωτιά. Δε τους νοιάζει ο άνεμος, μόνο γύρω από αυτή τη παράξενη πόλη υπάρχει χώμα λεπτό, καφετί σαν της ερήμου. Κι ο ουρανός στον ορίζοντα είναι κατακάθαρος – και το φως του Ηλιου δε σε τυφλώνει.

Πάντα πάω εκεί.

Τα βράδια τους είναι σαν γιορτή. Οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσωπα, και συχνά τα σώματά τους είναι βαμμένα με πράσινα, πορτοκαλί και κίτρινα χρώματα.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι, ρίχνω το χέρι κάτω και χαϊδεύω τις άκρες από τα στάχυα.

Και περιμένω η ζωή μου να κοπεί – και να ξαναξυπνήσω.

Sleep Disorders: Η Ιστορία των Ονείρων Μου

Apropos of sleep, that sinister adventure of all our nights, we may say that men go to bed daily with an audacity that would be incomprehensible if we did not know that it is the result of ignorance of the danger.

-Charles Baudelaire

Πάσχω από όλα εκτός από Ναρκοληψεία και Υπνοβασία.

Μαγεύομαι από τους μύθους γύρω από τον Υπνο, από τα όνειρα και το υποσυνείδητο... Αιώνια έφηβος, να ψάχνω πληροφορίες, να καταριέμαι που ήμουν σκατένιος μαθητής και δε μπόρεσα ποτέ να γίνω νευρολόγος - ερευνητής ύπνου, αρκούμαι στο να βγαίνω για περιπέτειες, κάθε νύχτα, σε εξπρεσσιονιστικά όνειρα που εναλλάσουν τα κάδρα του Φελίνι με κείνα του Μουρνάου, και τελειώνουν με τα κάγκελα της Αρτ Νουβώ να κλείνουν πίσω από τη πλάτη μου, καθώς εγώ θα ανοίγω τα μάτια μου.

Λένε πως αυτές οι δισλειτουργίες, πάνε κληρονομικά. Α ρε μάνα-πατέρα τί μου κάνατε!

Το πρώτο μου ήταν ανέκαθεν η παράλυση ύπνου. Με λίγα λόγια πρόκειται απλά περί ... εγκεφαλικής παρεξήγησης - αφού ενόσω βρίσκεσαι σε REM και το μυαλό σου έχει κλείσει τα νεύρα της κίνησης του σώματος (δε θα ταν και πολύ sic να κάνεις ότι περπατάς στον ύπνο σου και να το κάνεις κι εσύ κανονικά), με λίγα λόγια παραλύεις επίτηδες και μπαίνοντας στον κόσμο των ονείρων σου, ο εγκέφαλός σου ξυπνάει απότομα - αφήνοντάς σε παράλυτο με παραισθήσεις, με παρακρούσεις, και τρόμο. Με λίγη εκγύμναση βέβαια, μπορείς να αρχίσεις να σκέφτεσαι κοιμάμαι, δεν είναι αλήθεια, ονειρεύομαι - ας κουνήσω το δάχτυλό μου, μπορείς να το πολεμήσεις - όμως ποτέ να το ξεπεράσεις εκτός κι αν θες να πέσεις στα drugs τα οποία βέβαια δε θα σε αφήσουν να ανοίξεις τα μάτια σου.

Υπναγωγεία, Αϋπνία, Lucid Dreams, και έπειτα οι μύθοι για τη Μόρα, τα Incubus και τα Succubus, τα ψυχικά βαμπίρ, τη Lilith και κατά πόσο ευθύνεται...Κι οι Εφιάλτες... Κάθε βράδι... Να μή μιλήσω για το αίσθημα τρόμου, που δε το εύχομαι σε κανέναν (ναι ναι ου, για κάμποσους θα γούσταρα πολύ να το παθαίνανε).

Ο Κάφκα κρατούσε ημερολόγιο Ονείρων (Träume: "Ringkämpfe jede Nacht"), καθώς και αρκετοί άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες.

Κι εγώ το σκέφτομαι μερικές φορές.

Λένε πως σε βοηθά να αποχωρίζεσαι από το συνειδητό στο ασυνείδητο, ή ακόμα και να καταλάβεις γιατί τα βλέπεις όσα βλέπεις.

Πάλι χτές το παθα. Αλλά δεν ήταν παράλυση αυτή τη φορά, ήταν τύπου Λάμια/Μόρα/Λίλιθ ετσέτερα...

I sensed the wretched spectres of the drowned staring across from some distant shore...

[Sopor Aeternus & The Enseble Of Shadows]

Κάπως έτσι ήταν, οι πνιγμένοι στιβαγμένοι εκεί, να αιμορραγούν τα μαλακωμένα χέρια τους από τις αρθρώσεις. Αυτό δεν ήταν το σοκαριστικό. Το ΣΟΚ ήταν που άκουγα έναν τύπο να κλαίει μανιακά θρηνόντας για τον καθένα από αυτούς και τις οικογένειές τους, αλλάζοντας τη φωνή του, και στοιβάζοντάς τους όλους άψυχους μπροστά στα πόδια μου.

Οι Ινδιάνοι λέγαν, πως αν καταγράψεις το όνειρο που σε βασανίζει, θα λυτρωθείς. Μπορώ να πώ πως πιάνει περισσότερο από τις Ονειροπαγίδες. Αν και με έχουν βοηθήσει αρκετά. Ή εγώ αυθυποβάλλομαι ώστε να με βοηθούν. Το να καταλήξω να πρωταγωνιστώ στον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες δε θα μου άρεσε. Τουλάχιστον τώρα παίζει να κοιμηθώ χωρίς να μου πάρει ο Κρούγκερ το κεφάλι. Χεχεχ.

Κοιμήθηκα μία ώρα απόψε. Αλλά θα κοιμηθώ με μαχαίρι κοντά μου σήμερα... Για όσους δε ξέρουν τα παγανιστικά δεισιδαιμονικά των Βαλκανίων, ένα μαχαίρι θα σου χρησιμεύσει να "κόψεις" τη Μόρα και να τη διώξεις. Μέχρι το επόμενο βράδι.

Άσχετα με το τί αισθανόμαστε σε αυτή τη πραγματική Second Life κι όχι σαν εκείνο το χαζοπαίχνιδο για χοντρούς και χοντρές που σταφιδιάζουν μέσα στη κλανιά τους γιατί έχουν κόμπλεξ και δε μπορούν να βγούν έξω, το παιχνίδι με τον εγκέφαλο είναι πάντα ενδιαφέρον...

Και αρκετά... Καφκακικό θα έλεγα, μόνο που ακόμα κι ο Κ. θα είχε αντιδράσει με λιγότερη υστερία κρίνοντας από τα ντεσιμπέλ της πρωϊνής μου κραυγής για να ξυπνήσω. Και το χειρότερο; Είχα τη γάτα μου στα πόδια και νόμιζα προς στιγμήν πως παίζω στο Μάτι της Γάτας του Στήβεν Κίνγκ.

Αλλά τί να κάνουμε.

Ετσι είναι.

Η ομορφιά βρίσκεται στα περίπλοκα, και στις κλειστές πόρτες του εγκεφάλου μας.

Εχω μία ελπίδα μέσα μου πάντως, πως με όσα περνάω με τον Υπνο μου, ίσως κάποτε καταφέρω κι εγώ να γράψω κάτι τέτοιο - κι ίσως να το σκηνοθετήσω.

Για τους Αγγλομαθείς, μία νουβέλλα τρόμου...

Λέϊντις εντ Τζέντλεμένε (αλά Μπουγάς):

 

"HYPNOS"

by

Howard Philips Lovecraft.

 

Όνειρα γλυκά...

Hypnos

Κάθε βράδι, αν δε με πιάσει η παράλυση ύπνου, ονειρεύομαι σαν να βλέπω ταινίες, ή να παίζω adventure games.

Βλέπω όλες μου τις φοβίες και τις ανησυχίες, τις σκοτεινές μου επιθυμίες, τα πάντα... Σε ένα πέπλο μυστηρίου και σαν να τα ζώ στ' αλήθεια.

Η γλυκιά λαγνεία, το γέμισμα της καρδιάς, η ανησυχία, το έρεβος.

Και έπειτα, στον ξυπνημό - η απορία και η δυσαρέσκεια όταν ένα όνειρο όμορφο παύει. Επειτα, η ανακούφιση και η ηχώ των ήχων, όταν ξυπνώ από κάποιον εφιάλτη.

Ασύνδετα, ψεύτικα γεγονότα μου δίνουν ζωή την ώρα που ζώ πιότερο από κάθε ώρα της ημέρας.

Δεσμώτες στην άϋλη πραγματικότητα, εκεί που το ψεύτικο γίνεται αληθινό, εκεί που η σιωπή είναι εκκωφαντική και ότι μπορείς να ποθήσεις, θα μπορέσεις και να το αποκτήσεις...

Τόσο φαιδρά, μπορείς να αγγίξεις σώματα και αντικείμενα, να πεθάνεις και να αναστηθείς, σε αυτή τη δίνη του ατέρμονου εγωκεντρισμού...

Μήν ανοίξεις τα μάτια.

Μπορεί να σκοτώσεις αυτό που ποθούσες όλη σου τη ζωή.

Beyond The Wall Of Sleep ... From my experience I cannot doubt but that man, when lost to terrestrial consciousness, is indeed sojourning in another and uncorporeal life of far different nature from the life we know, and of which only the slightest and most indistinct memories linger after waking. From those blurred and fragmentary memories we may infer much, yet prove little. We may guess that in dreams life, matter, and vitality, as the earth knows such things, are not necessarily constant; and that time and space do not exist as our waking selves comprehend them. Sometimes I believe that this less material life is our truer life, and that our vain presence on the terraqueous globe is itself the secondary or merely virtual phenomenon....

Howard Phillips Lovecraft