Η Ζωή Είναι Σκατά VS Η Ζωή Είναι Πολύχρωμη

Βαρέθηκα τις μαλακίες που διαβάζω στα blogs από τον απανταχού ναρκωμανή από την πολλή αγάπη και τα λουλουδάκια, να λένε πως ότι και να σου τύχει, η ζωή είναι όμορφη.

Μα είναι ηλίθιοι, ή δεν αισθάνθηκαν ποτέ τον πόνο στ’ αλήθεια; Είναι σαν εκείνους που βγαίνοντας από την εφηβεία τους ξέχασαν τα προβλήματά της και ξάφνου όλα είναι ωραία;

Αυτοί οι υπέρμαχοι του “Ποτέ δεν είναι αργά” και του “Η ζωή είναι γεμάτη χρώμα και αγάπη”, έχουν κοιτάξει γύρω τους; Δεν καταλαβαίνουν την συνεχή πάλη των πλασμάτων της Γης για επιβίωση, όπου το πιό αθώο ζώο (φυτοφάγο) γίνεται βορά στα δόντια του δυνατότερου (σαρκοφάγο);

Το αίμα, την επιβίωση, όλα έτοιμα τα ‘χουν; Δεν έκαναν ποτέ κακό στον εαυτό τους, δεν έκλαψαν ποτέ;

Ή μήπως είναι τόσο brainwashed που νομίζουν πως το σκότος και το έρεβος δεν υπάρχει και το αποφεύγουν σαν να πρόκειται να χαθεί η ανούσια ύπαρξή τους στις σκιερές γωνίες;

Ναι, γελούμε, ζούμε, τρώμε, φχαριστιόμαστε. Για πόσες στιγμές;

Ισως να ‘χω εγώ το πρόβλημα και να πιστεύω πως η Ζωή είναι μιά συνεχής αλυσίδα δουλείας και επιβίωσης και πως ΚΑΠΟΙΕΣ μόνο στιγμές αξίζουν να αισθάνεσαι χαρούμενος. Ή μάλλον, ικανοποιημένος.

Δεν υπάρχει ευτυχία.

Τη σκότωσαν οι χαζοχαρούμενοι.