Ταρίφες = Μάστιγα – ΒΓΑΛΤΕ ΕΜΒΟΛΙΟ ΕΞΥΠΝΑΔΑΣ

Είχα ξαναθίξει στο παρελθόν την κουτοπονηριά και την ηλιθιότητα των οδηγών ταξί. Αν ψάξετε στο blog μου θα το βρείτε.

Παίρνω ταξί για τουλάχιστον 7-8 χρόνια τώρα, πολύ πριν πάω Λύκειο μή σας πώ.

Χτές τηλεφώνησα σε εταιρία για τοπικό, στις 4:00 τα ξημερώματα.

Η κοπέλα του κέντρου, συμπαθέστατη κι ευγενικότατη -ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ- μου είπε σε 7 λεπτά θα είχε φτάσει το όχημα.

Μιλάμε για μία διαδρομή τάξης των 5 Ευρώ, μαζί με το ραντεβού που φτάνει τα 2,50.

Εγώ, το έχω πει. Αν μπεις σε ταξί που ο οδηγός είναι σε τρελλά κέφια και προσπαθεί να σου πιάσει κουβέντα, έχε τον κώλο σου καλυμμένο.

Και ξανά είχα δίκιο.

Μπαίνοντας στο ταξί, το ταξίμετρο έγραφε 3.00 Ευρώ. Να σημειώσω πως ήμουν κάτω, το όχημα δεν περίμενε καθόλου για να γράψει.

Δεν έδωσα σημασία, καθώς πολλοί (ΛΑΘΟΣ ΤΟΥΣ) το ξεχνάνε ανοιχτό και γράφει.

Ναι, πριν με ρωτήσετε, με το χρήμα έχω παράξενη σχέση, είναι ο μοναδικός τρόπος να δείξω τα Mathematic Skills μου, και θέλω πάντα οι συναλλαγές μου να είναι ακριβείς. Είμαι Ventrue, τί να κάνω.

Το ταξί σταμάτησε στον τόπο προορισμού γράφοντας 5,91.

Ο Ταρίφας (κακιά του ώρα, που στους γιατρούς να τα φάει το τσόφλι) μου ζήτησε σύν 1,70.

Πιστεύοντας στην αδιαφορία και την απροσεξία αυτού του περίπλοκου είδους που λέγεται “άνθρωπος”, ακολουθεί η εξής συζήτηση.

ΕΓΩ: βγάζοντας πορτοφόλι “Και μείον τα τρία ευρώ που έγραφε το ταξίμετρο όταν μπήκα;”

ΤΑΡΙΦ: “Δε κατάλαβα, έτσι γίνεται, τί πάει να πεί μείον τα τρία ευρώ;”

Για τους παίχτες του Vampire: Masquerade/Requiem δεν είναι τρελλό αυτό που θα πώ. Το humanity μου είναι μόλις μία βούλα στο Sheet μου. Που πάει να πει πως ότι και να γίνει, όταν έχω να κάνω με ανθρώπους, θα πέσω σε Frenzy.

ΕΓΩ: “Εγώ δε κατάλαβα, τί πληρώνω με αυτά τα τρία ευρώ; Το ταξίμετρο μετράει απο τη στιγμή που φτάνει στην οδό άφιξης.”

ΤΑΡΙΦ: “Θα πρέπει να μου πληρώσετε τον δρόμο που έκανα μέχρι να φτάσω.”

The beast, awakens.

ΕΓΩ: “Από πότε πληρώνω την δική σας αφετηρία, κύριε; Αμα είχατε ξεκινήσει από τον Ασπρόπυργο δηλαδή πόσα θα σας πλήρωνα;”

ΤΑΡΙΦ: “Ετσι γίνεται και τα 2,50 ευρώ για το ραντεβού και 1,70 ακόμα”

Του πετάω ένα πεντάευρω και μετά ένα ευρώ, το οποίο με άκουσε και χώθηκε κάτω από το κάθισμά του

ΤΑΡΙΦ: “Mή τα πετάτε έτσι τα λεφτά σας παρακαλώ”

ΕΓΩ: κλείνοτας τη πόρτα “Εγώ την αφετηρία δεν την έχω πληρώσει ποτέ μου, δεν έχω σκοπό να στα δώσω εσένα (ΓΥΦΤΟ ΠΑΛΙΟΚΛΕΦΤΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΟΥ Ο ΚΩΛΟΣ)”.

ΤΑΡΙΦ: “Μου χρωστάτε λεφτά, πού πάτε;” με ύφος Τόλικο και πολλά βαρύ

ΕΓΩ: Του πετάω ένα δίευρω μαζί με όλες τις κατάρες μου (εύχομαι να τράκαρε σε κανά βυτιοφόρο της ΕΚΟ και να γινε πυροτέχνημα για το πάσχα) και κλείνω τη πόρτα αφήνοντάς τον να βρίζει.

 

Τηλεφώνησα στο κέντρο και έκανα επώνυμη καταγγελία.

Και το λέω και εσάς:

Η τηλεφωνήτρια ήταν σαφής: ΚΑΚΩΣ ΤΟ ΧΡΕΩΣΕ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ.

MHN ΑΦΗΝΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΟΥΣΤΗ ΝΑ ΣΑΣ ΚΛΕΨΕΙ. ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΥΟ ΕΥΡΩ.

Εγώ δεν ήθελα να πλακωθώ μαζί του, ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΡΕΞΗ. Πίστευα (πάρτα ζώον) ότι απλά είχε ξεχάσει ανοιχτό το κωλόπραμα και μετά θα μου τα αφαιρούσε. Αντί να πει “ΩΧ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΕΛΑΤΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΥΠΝΟΣ” επιτέθηκε με καθαρά άσχημες διαθέσεις αναγκάζοντάς με να πληρώσω έναντι κούρσας ΑΘΗΝΑ-ΠΕΙΡΑΙΑ. Κι αντί να πει Ο ΜΑΛΑΚΑΣ πως ΣΥΓΝΩΜΗ, ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ, προτίμησε την οδό της καταγγελίας. Αλλά έπρεπε να του πω μισό να φωνάξω έναν μπάτσο να μας το λύσει, να δούμε μετά αν θα μου γλυφε και τα λουστρίνια από τη μετάνοια.

Και ήταν και Ταξί του 2004 με αυτοκολλητάκι κι όλας. Αμα είναι να κλέβει έτσι τον ντόπιο, δε θέλω να ξέρω πόσα έβγαλε από τους τουρίστες.

Αλλά ο κόσμος είναι μικρός. Πολύ μικρός. Και την επόμενη φορά, η δικαιοσύνη θα βρει τον δρόμο της μπροστά μου.

Αει στον διάολο με τα αρχίδια…

Yada Yada

Πρώτα απ’ όλα ευχαριστώ όσους έχετε εγγραφεί στο blog μου, μου δίνετε δύναμη να συνεχίσω να παρανοώ γράφοντας ότι μου έρθει στο κάρκαλο!

 

Οι μέρες μου περνούν ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ.

Οχι κάτι προσωπικό, ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΗ ΖΕΣΤΗ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.

Σαπίλα.

Δε βγαίνω έξω μέρα. Και νύχτα άμα έχει άπνια, τη κάτσαμε τη βάρκα.

Η τηλεόραση; Ενα χάλι.

Το ΣΤΑΡ έκανε και αφιέρωμα στην Πετρούλα που πήγε στο Εκλογικό Κέντρο για πορνοτάζ ρεπορτάζ.

Το ΣΤΑΡ επίσης, έκανε ολόκληρη ιστορία στη Μύκονο με τους τρελλούς για τις Εκλογές.

Το ΣΤΑΡ – ώ τί πρωτότυπο – έχει πάρει το περσινό πρόγραμμα ταινιών και τα βάζει με τη σειρά. Κάθε βράδι τα ίδια.

Τα Μαύρα Μεσάνυχτα τελειώνουν την άλλη βδομάδα, και κλαίω με μαύρο δάκρι. Δε θέλω. Πώς να το κάνουμε. Θα μου λείψουν.

Το L.A.P.D. από την άλλη το τράβηξε τόσο από τις κωλότριχες, που μόνο οι φιόγκοι λείπουν από την ολοκλήρωση της κοτσίδας.

Και σαν να μή φτάνουν όλα αυτά τα υπερσοβαρά προβλήματα, οι άνθρωποι έξω έχουν λαλήσει. Από το φεγγάρι; Από τη ζέστη; Αγνωσται αι βουλαί των τρελλών.

Να πλακώνονται για πλάκα, στο περίπτερο, στο λεωφορείο.

Ελεος ρε παιδιά λίγο, που σκατά τη βρίσκετε την όρεξη; Μήπως να αρχίσω ναρκωτικά;

 

Σας χαιρετώ όλους!

...Bloody Kisses,

The Prince

Η Φάρα Των Τεχνικών Είναι Χειρότερη Από Την Εβραϊκή

Κατ’ αρχήν, καλώς με βρήκατε πάλι! Χτες γύρισα, και διάβασα τις αναρτήσεις σας, ακόμα κι αν δεν άφησα σχόλιο… ;-)

Πριν πάρω το λαπιτόπι είχα 8 χρόνια έναν desktop ο οποίος δεν πήγε ποτέ σε τεχνικό. Οτι χρειαζόταν, hardware/software τα έφτιαχνα εγώ. Και upgrades και καθάρισμα και thermal paste, όλα τα πάντα. Και ξαφνικά βρίσκομαι με ένα θαύμα της νανοτεχνολογίας στα χέρια που δε ξέρω που παν’ τα 4. Στην ουσία φοβάμαι να του βάλω χέρι.

Τεσπά, το κυρίως πρόβλημά μου ήταν το ένα τσιπάκι μνήμης RAM που ήθελε πέταμα. Επειτα, αν είχε κουνηθεί κάτι, και τριτευόντως λίγη θερμαντική πάστα στη CPU και ένα καλό καθάρισμα. Τίποτα άλλο.

Το πήγα 26/5. Το PC ανοίχτηκε στις 28, τη μέρα που ο τεχνικός δεσμεύτηκε να μου το παραδώσει. Είχα ζητήσει και 1 τσιπάκι των 2GB RAM. Την οποία και δεν είχε βάλει μέχρι τις 19.30 το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Ο τύπος βαριότανε να μιλήσει.

Οταν του είπα πως θέλω να βάλει τη RAM, μου είπε (!) πως δεν έχει 1x2GB, αλλά μόνο μονές RAM. Του είπα πως αν δε γίνεται κι αλλιώς να βάλει 2x1GB. Και τί μου λέει. “Εχεις ένα τσιπ με 512, άμα σου βάλω άλλο 1 GB θα έχεις 1,5GB”.

Απάντηση: “Κοιτάξτε να δείτε… Δε ξέρω τί σας έχουν πει, αλλά οι ανόμοιες μνήμες μπορεί να προκαλέσουν παράξενα κολλήματα, κι εγώ προσπαθώ να τα αποφύγω”…

Τεχνικός: “Ναι, έχεις ένα δίκιο…”

Οχι ένα. Χίλια δίκια έχω.

Οπως και να ‘χει πήγα το επόμενο πρωϊ, να το παραλάβω.

Περιττό να πω πως ο τύπος αλήθεια είναι αργός. Και δύστροπος. Ξινίλα ρε παιδί μου, πώς το λένε.

Τουλάχιστον ο ιδιοκτήτης της εταιρίας είναι πολύ καλός τυπάς.

ANYWAY, φτάνω σπίτι.

Ανοίγω το λαπιτόπι.

Το WiFi ήταν παραποιημένο.

Στο desktop, το μισητό Μπλέ Εψιλον.

Στο BIOS, όλα άλλα ντ’ άλλων.

Στο Startup, είχε βγάλει το δικό μου antivirus για να βάλει το NOD32. Ετρεχε κι η μαλακία το TeaTimer του Spybot Search & Destroy. Το MSN PLUS, άφαντο.

Καθώς άφαντα ήταν τα εξής:

Firewall

Quick Startup

Unlocker

Malwarebytes Anti-Malware

Απορώ πως δεν έβγαλε κι ότι άλλο νόμιζε.

Με πιάσαν τα διαβόλια μου.

Είχε κάνει ότι ήθελε στον υπολογιστή μου χωρίς καν να το διορθώσει.

Τους μισώ.

Τους σιχαίνομαι.

 

Οταν όμως την επόμενη φορά ο Administrator Account θα έχει κωδικό, να δούμε πως θα βγάλουν άκρη με έναν Limited Account.

Αει στα διάλα.

...Bloody Kisses,

The Prince

Μία Ιστορία Για Δύο Άτυχα Σπουργίτια

Η μέρα μου σίγουρα δεν ξεκίνησε καλά αλλά ας αρχίσουμε από την αρχή.

Στο μπουρί του απορροφητήρα μου εδώ και 10 χρόνια κάνουν τη φωλιά τους μικρά σπουργιτάκια, γεννούν τα αυγά τους, τα μωρά μεγαλώνουν, κι ο κύκλος συνεχίζεται έτσι ακριβώς.

Επεσε όμως μέσα στον απορροφητήρα ο ένας γονιός. Ξεβιδώσαμε το κωλόπραμα, το σπουργίτι πέταξε κι έφυγε από το παράθυρο.

Μία ώρα μετά έπεσε ένα μωρό. Τρόμαξε, σώπασε, ανάσαινε γρήγορα και το ποδαράκι του ήταν σπασμένο. Μόλις που είχε βγάλει φτεράκια.

Ένα τέταρτο έπειτα έπεσε κι άλλο μωρό. Μικρότερο, πιό αδύναμο. Μωρό…

Αποφασίσαμε να πάρουμε τηλέφωνο την Ορνιθολογική Εταιρία. Και αυτό γιατί όσα πουλιά έχω προσπαθήσει να σώσω (και μιλάμε για ενήλικα πουλιά), μόνο ένα κατάφερα να ελευθερώσω στη φύση. Δεν με έπαιρνε ούτε να κάθομαι να κοιτάζω. Δεν έφτανα τη φωλιά, δε γινόταν να ρίξω το μπουρί, οι γονείς τους τα έψαχναν, εγώ παραλίγο να βάλω τα κλάμματα για τη τύχη μου τη πηδιόλα και πως χαιρόμασταν τη μία που ακούγαμε τα μωρά και την άλλη τη μία στιγμή που άλλαξε τη ζωή αυτής της οικόγενειας, βάζοντας τα παιδιά σε θανάσιμο κίνδυνο.

Μας παρέπεμψαν στο Κέντρο Περίθαλψης στην Αίγινα.

Φτιάξαμε ένα όμορφο κουτί – κρεββατάκι, και φύγαμε για Πειραιά.

Το καράβι έφτασε, ο καπετάνιος με οδήγησε στον λοστρόμο, κι εκείνος βλέποντας το κουτάκι με τις τρυπίτσες κατάλαβε πως πρόκειται για πουλάκι.

Τα χαιρέτησα, προσευχήθηκα να ζήσουν, σιχτήρισα τη φύση που είναι φόνισσα και αυτοκαταστροφική, προσπάθησα να με παρηγορήσω πως έκανα ότι μπορούσα, και έφυγα από τον Πειραιά με τη καρδιά μου υποβασταζόμενη.

Εύχομαι να έκανα ότι μπορούσα.

Σίγουρα το να περιμένω να πεθάνουν μπροστά μου δεν ήταν κι η καλύτερη επιλογή, ελπίζω πως έκανα ότι καλύτερο…

Ανοιξιάτικη Φρίκη Phase One

Οι ήχοι αλλάζουν. Γίνονται απόμακροι, και η νύχτα αρχίζει και βουϊζει. Ακόμα δεν έχω βρει τη πηγή του βουητού. Αλλά είναι ενοχλητικό που εμφανίζεται μόνο την άνοιξη. Τα πουλιά κελαηδούν διαφορετικά, η αντιλιά με πεθαίνει και τη μισώ, και μέρα με τη μέρα ξυπνάω με χειρότερη αίσθηση πανικού.

Είναι τα φαντάσματα από τις εμπειρίες;

Οτι τέτοια εποχή πάντα κάτι γινόταν και η αρωματοregistry μου βαράει νότες στο πίσω μέρος του μυαλού μου;

Ο ήλιος ανεβαίνει απειλητικά πάνω από το κεφάλι μου και ξέρω πως τους επόμενους 6 μήνες θα αγκομαχήσω και απλά θα επιβιώσω μετρώντας τις μέρες για τον επόμενο χειμώνα.

Προσπαθώ να αποφύγω τούτα που θα με κάνουν να νοσταλγήσω, όμως δε μπορώ να κυκλοφορώ με μανταλάκι στη μύτη και τάπες στα αυτιά.

Υποφέρω.

Πού είναι ο χειμώνας, γαμώτο μου;

Twenty Four | Όχι ώρες. Χρόνια.

Ευτυχώς δεν είμαι ο Κίφερ Σάδερλαντ, ούτε η ζωή μου μέχρι τώρα ήταν μία προπαγανδιστική δευτέρας διαλογής σειρούλα.

Μέσα σε μία συμβατική χαρά, σήμερα, 27 Μαρτίου, γιόρτασα τα γενέθλιά μου.

Κάποιοι με θυμήθηκαν, και τους ευχαριστώ μέσα από τη πιό σκοτεινή μαρμαρυγή της αγάπης μου.

Σβήνοντας τα κεράκια, – δίχως τη μακαβριότητα του μεγάλος να γίνεις – άφησα πίσω μου έναν από τους χειρότερους χρόνους της ζωής μου.

 

Και η έκφραση Δεν είσαι πιά παιδί, με πλησιάζει τρομακτικά.

Ή μήπως είναι ήδη εδώ;

Αρρώστια!

Λέϊντις εντ Τζέντλμεν, κρύωσα! Η μάλλον κάποιος με κόλλησε, πφτ.

Οπότε δικαιολογίστε μου αυτή την αδράνεια εδώ και μιά δυό μέρες!

Παρά ταύτα,

σήμερα χάρηκα τον Παναθηναϊκό στο βόλλεϊ, αν και μας έσκασαν τα κωλόπαιδα πρώτα χάνοντας 2-0 τελικά κέρδισαν 2-3 και είναι στον σημερινό τελικό!

Αντε, ο 500-ος τίτλος να ‘ναι το 5-ο ευρωπαϊκό του Συλλόγου μας!

 

Δεύτερον, όπως κάθε σοβαρός άρρωστος άνθρωπος, έχω χέρια και μυαλό μόνο για mortal kombat. Το Armageddon συγκεκριμένα.

Το βίντεο βέβαια είναι από το Deadly Alliance αλλά λατρεύω τον Mavado, κόβει κώλους. Ρωτήστε το αδέρφι 2.Die.4 που έχει υποφέρει από τα Fatality εδώ και καμμιά βδομάδα!!

Οπότε, καθώς σωστά μαντέψατε, τα νέα μου έχουν τηλεόραση, Playstation, σούπες, χυμούς και βουλωμένη μύτη.

Ελπίζω να ‘μαι καλύτερα σήμερα και το ίδιο ελπίζω και για σας!

Ta-da for now.

 

ΥΓ: Αγαπάμε Stacy Haiduk. (Ετσι γιατί έχω καιρό να το δηλώσω…)

Mindmachine

Σάββατο, 14 Μαρτίου 2009.

Κάναμε τάμα στο αδερφάκι 2.Die.4 να πάμε Deine Lakaien. Εγώ γκρίνιαζα, πώ πού θα πάμε τώρα, θα ξενερώσουμε, 5 κι ο κούκος θα ‘μαστε, μπλα μπλα, μα – μου λέει – ξέρεις κομμάτια, θα σου αρέσουν, έλα δε θα παίζει μόνο το Over And Done που το ‘χεις σιχαθεί και βγάζεις καντίλες, τέσπα το κάναμε το ψυχικό και βγήκε και σε καλό.

Βέβαια, το Ticket House έλεγε 30 € στη σελίδα, 35  € τελικά δώσαμε, 21:00 ότι ανοίγουν οι πόρτες, 21:30 ανοίξανε, γαμίδι gagarin – μπήκαμε μέσα, Red Bull δίνει φτερά πάρε και 4 ευρώ γιατί τα παγάκια κοστίζουν however, και το γκρουπ βγήκε στις 23:00, στη φάση που ήδη δε σε κρατάνε τα πόδια σου από την ορθοστασία από τις 19:00 που είσαι στον δρόμο.

Το σακάκι του Veljanov γάμησε – το κούρεμα δε το σχολιάζω είναι trademark – και επείσης γάμησε κι η απόφασή μου να μάθω τσέλο. Πρέπει να περιμένω 1500 € για τα γενέθλιά μου από κάποιον πολύ καλό άνθρωπο (don’t forget έχω birthday στις 27 – hint hint hint).

Τελικά τα ‘ξερα όλα τα κομμάτια, οι εκτελέσεις των κομματιών φανταστικές, τρομερός entertainer o Veljanov - “Sorry we shouldn’t joke with such matters; we are a serious band from Germany”, τη πάλευε με το καλώδιο κι ευτυχώς δε σκοτώθηκε ο άνθρωπος – κάποια στιγμή στο μιαμισάωρο είναι σίγουρο πως θα τσακιζότανε – και φυσικά διορατικός “I don’t think this will make it until the end of the night” (απευθυνόμενος στο μικρόφωνο) – και φυσικά παραπονιάρης “That’s what it happens when you don’t bring your own stuff” – Ειρωνικός (κοιτώντας τους ξενέρωτους στο πάνω πάτωμα) “Those are the rich fellows”. Ελληνομαθείς όταν παραλίγο να μας τραγουδήσει το “Λίγο θάλασσα λίγο κρασί και τ’ αγόρι μου” κι ευτυχώς μας καθησύχασε με ένα μειδιώδες “nein”!

Τελικά πορώθην – η αλήθεια είναι πώς ο κόσμος δεν μπορείς να πείς πως έκανε σαν κάφρος – όσοι γνώριζαν πολύ καλά τα κομμάτια, ίσα που τα ψιθύριζαν, ο χώρος είχε γεμίσει από ευλάβεια – καρφίτσα δεν έπεφτε.

Τρομερό σόου εγχόρδων από τον Τσελίστα/Μπασσίστα και την βιολίστα.

Τρομερή ηχητική και μάλιστα από κείνες που δε σε ξεκουφένουν και που δε στέλνουν πάνω κάτω το στομάχι σου από τα ντάπα ντούπα…

Δύο ώρες χωρίς καμμία κοίλη από έναν φανταστικό Veljanov, η φωνή του σε καθήλωνε από το πρώτο κομμάτι – καθόλου ιδρωμένος, χωρίς να δείχνει ότι σκάει, ή ότι δε μπορεί άλλο, αν είχε τη δυνατότητα θα ‘μενε εκεί μέχρι το ξημέρωμα να μας ταξιδεύει στα 20 χρόνια και βάλε ενεργής τραγουδοποιϊας.

Στο πρώτο Re-entry ήταν η πρώτη φορά που έγινε της πουτάνας. Πόδια κοπανιόντουσαν τόσο που θαρρούσες θα ‘φευγε το gagarin από τη θέση του, φωνές, σφυρίγματα – αποθέωση και μετά ευλάβεια πάλι.

Είπαν άλλα δύο τραγούδια, και σκερτσόζικα ο Veljanov είπε “Καληνύχτα” σε άπταιστα Ελληνικά (ευτυχώς ανέβηκε Levels) και αποχώρησε αυτάρεσκα για να ξαναβγούν στη σκηνή μέσα από την αποθέωση, και να κλείσουν τη συναυλία με το “Love Me To The End”, αφού το προλόγησε λέγοντας “All things come to an end” και προδιαθέτωντας τον πανικό που μόλις έσπειρε.

Εν ολίγης όχι απλά άξιζε τον κόπο αλλά θα ξαναπήγαινα με τη πρώτη ευκαιρία.

Εμ, όταν ο συνήθης παπάρας βάζει το χειρότερο κομμάτι τους (Over And Done) κι αφήνει έξω ύμνους όπως το “Mindmachine” (η νέα μου πόρωση), ή όπως το “Reincarnation”, το “Return”… Τί να πεις…

Χάρηκα που τους γνώρισα μέσα από στην ουσία ένα ακουστικό κουϊντέτο, και δηλώνω επισήμως fan με τα μπούνια…

Θα κλείσω με το Mindmachine… Ακούστε το μή σας πάρει ο διάλος… ;-)

“Μα, γιατί δε με παίζεις, παιδάκι;”

Το ποσοστό ενηλίκων με τάσεις παλιμπαιδισμού, ή παιδικής ευφυϊας, ξεπερνά σήμερα το 999% παγκοσμίως.

Όταν κάποιος σου κάνει κάτι, υπάρχουν δύο περιπτώσεις.

Α. Να το κάνει για “πλάκα”

Β. Να σε τσαντίσει.

 

Στο (Α) υπάρχει όμως και η ανάμιξη του ατόμου που “του κάνεις πλάκα”. Αυτή η πλάκα μπορεί να μήν αρέσει. Μπορεί να πληγώσει. Μπορεί να είναι προσβλητική. Χωρίς απαραίτητα να είναι έξυπνη. Ειδικά όταν κάποιος δε σε ξέρει καν…

Στο (Β) δεν υπάρχουν πολλά πράγματα. Το άτομο στοχεύει αποκλειστικά στο να σου κάνει τα νεύρα ζαρτιέρες, τσατάλια, ρετάλια, κλπ.

Ειδικά όταν η “πλάκα” έχει γίνει από κάποιον ξένο τρίτο, σε ένα πολύ κοντινό σου πρόσωπο, που το ‘χεις σαν οικογένειά σου γιατί είναι κολλητάρι σου, τότε δε προσβάλλεις μόνο αυτόν που συκοφαντείς. Αλλά υπονομεύεις και τον άνθρωπο που έχεις μπροστά σου. Δε θα το πεί στον κολλητό του; Μα πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι; Δε σε ξέρει καν, εμένα με τρώει στη μάπα καθημερινά 3,5 χρόνια τώρα. Λες να μή το μάθω;

Κι έστω, ήθελες να κάνεις “πλάκα”.

Δε βρίζεις κάποιον για πλάκα.

Δε τον λες μπάσταρδο Ελληνα, Αλβανό – και σίγουρα – δε λες το άσχετο πως η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική.

Σίγουρα επείσης, πιό πριν από αυτό, δεν τον έχεις μπλοκάρει από τους Instant Messengers επειδή το msn του είχε φάει φρίκη και μπαινόβγαινε κάθε 40”.

 

Τώρα ζητάς τα ρέστα.

“Μα γιατί είσαι έτσι”. “Μα γιατί με έστειλες από το facebook”.

Ναι… Γιατί;…

Μα τί αψυχολόγητο…

Δεν έχω λόγους, έχεις δίκιο…

Πάλι εγώ είμαι η προσωποποίηση της παράνοιας, κι εσύ του ώριμου ενήλικα.

Να στο κάνω λιανά.

Οποιος μου κάνει κάτι θα πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά.

Γιατί έχω τα μέσα να τον αγνοήσω. Και να του απαντήσω στις ειρωνίες του.

Στις συγκρίσεις του περί ώριμης συμπεριφοράς.

Και, έτσι, επειδή δε με ξέρεις καν, fyi μία πληροφορία.

Οτι μου κάνεις, στο κάνω.

Μου φέρεσαι καλά/σωστά/με σεβασμό, θα πάρεις το ίδιο.

Μου φέρεσαι κακά/πούστικα/ειρωνικά, θα πάρεις το ίδιο κι ακόμα χειρότερα.

Δε με αφοράς.

Για μένα είσαι ένα τίποτα. Ενας αριθμός. Ενας ηλίθιος μέσα σε ένα πλήθος ηλιθίων.

Sorry, cannot comply; building in process.

Embrace Me, Goddamit!!!!

Μαραθώνιος Taboo

Όλοι έχουμε παίξει Taboo.

Ετσι κι εμείς χτές είπαμε να παίξουμε λίγο, χωρίς όμως το board, απλά διαλέγαμε χρώμα, και κάναμε ερωτήσεις στο κοινό.

Ε, τρεις είμασταν where’s the fun να παίξεις σαν ομάδες, δε βγαίνει.

Ήρθε η στιγμή που η μία εκ της παρέας τραβάει κάρτα. Ο χρόνος τρέχει.

 

 

- Με αυτό κάνεις κάτι μετά το μπάνιο

- Χτενίζομαι;

- Οχι είναι συσκευή

- Πιστολάκι;

- Ναι, στα Ελληνικά;

- ΣΕΣΟΥΑΡ. (Ομόφωνα)

 

Ε, μέχρι να σταματήσουν τα υστερικά γέλια κι οι σφαλιάρες, ο χρόνος είχε τελειώσει.

Αλλά ήταν από τα ωραία μαργαριτάρια… Τα γυαλιστερά!!!

Fuck Christmas Day

Γαμιέται κι η γιορτή

Γαμιέται η  διάθεσή μου

Γαμιέται η αδιαφορία γύρω μου

Γαμιέται το ψέμα

Γαμιέται η κωλογιορτή

Γαμιέται ο κόσμος όλος

Γαμιούνται τα παιχνίδια

Γαμιέται η ζωή

Γαμιέται η μέση μου που μ’ έχει γονατίσει

Γαμιέται η ψεύτικη ελπίδα

Γαμιούνται οι πληγές

Γαμιούνται τα λεφτά

Γαμιέται η αγάπη

Γαμιέται το μίσος

Γαμιέται η επιλεκτική μνήμη

Γαμιέται ο χαρακτήρας μου

Γαμιέται ο χαρακτήρας όλων

Γαμιέται η πίστη

Γαμιέται η σιωπή

Γαμιέται το σινεμά

Γαμιέται η ανεργία

Γαμιέται η καταστροφή

Γαμιέται ο Αη Βασίλης

Γαμιέται η αχαριστία

Γαμιούνται οι εμπειρίες

Γαμιούνται τα λάθη

Γαμιούνται τα σωστά

Γαμιέται η Microsoft

Γαμιέται το MSN Live

Γαμιέται ο χρόνος

Γαμιέται το τίποτα

Γαμιέται η μαλακία

Γαμιέται η φιλία

Γαμιούνται τα human made παραμύθια

Γαμιέται το κενό

 

Δε θέλω τίποτα

Τίποτα πιά

Κουράστηκα να περιμένω

Κουράστηκα να ακούω

Δεν θέλω τίποτα φέτος

Μόνο εγώ θα δώσω

Τελευταία φορά

Κάτι από μένα

Και μετά πάτα ένα delete

Ούτως ή άλλως

Δεν υπήρξα ποτέ

Μιά σκιά του εαυτού μου

Και πάλι από την αρχή

Η Αϋπνία Σου Πάει Πολύ…

ΚΑΛΑ ΜΙΛΑΜΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΙΔΕΑ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΝ ΔΕ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ!!!

Αλλά, μπα. Νάνι is good.

Καληνύχτα…

Όχι τίποτε άλλο αλλά αρχίζω να μοιάζω με χαρακτήρα του Τιμ Μπάρτον.

Η Φήμη Κι η Διχόνοια, Δυό Μικρές Αδερφούλες…

Μιά φορά κι ένα και καιρό, ήταν δυό μικρές αδερφούλες. Η Φήμη, Κι η Διχόνοια.

Η Φήμη, ήταν όσο γριά είναι κι η ανθρώπινη κοινωνία. Και αντιπροσώπευε τις φήμες, κι όχι την φήμη ως κάτι δημοφιλές. Η Διχόνοια, ήταν κλειστή στον χαρακτήρα της – ζούσε μόνο όσο είχε τροφή από τους γύρω.

Κι οι δύο τους, ζούσανε σαν ξενιστές, από άλλους ανθρώπους – και τρεφόντουσαν από την κακοήθεια, την ζήλεια και την ανωριμότητα.

Τρυπώναν από τις σκιές στα μυαλά των ανθρώπων, στα αυτιά τους, και τους έκαναν να αισθάνονται πώς τα φίδια τους ζώνουν.

Οπλιζαν τα χέρια και το στόμα των ανθρώπων με λόγια βαριά, με παράνοια τους γύρω, τους έδιωχναν μέσα στο σκότος και στη δυστυχία, τους έκαναν να πουν μεταξύ τους λόγια βαριά και να ακούν με δυσπιστία την ανωριμότητα και τη λάγνη αγένεια.

Πόσοι μπόρεσαν να σκεφτούν και να τις διώξουν;

Και πόσους τους εχώρισαν από τους φίλους, για χάρη των εχθρών;

Εγώ είμαι ο Πρίγκηπας.

Εγώ είμαι ο Νόμος.

Εγώ κι η Σέκτα μου.

Και δε χωρούν αυτές οι δυσκοίλιες κοινωνίες εκεί μέσα.