Πέρασε κι η 11η Σεπτεμβρίου… Ξαφνικά οι καφετέριες άδειασαν, τα λεωφορεία…
Τί να συνέβη…
Μα! Πώς δε το σκέφτηκα…
Αρχίσαν τα σχολεία και βρήκαμε την ησυχία μας!!
Και παρά κάτι τρεχάματα με το απελPCία μου που και γι αυτό δεν έκανα και ποστ τόσο καιρό, μπορώ να πω πως επανήλθα τζιτζάτα.
Διαβάζοντας τα ποστάκια σας από τον RSS μου, παρατηρώ πως κι εσείς αρχίσατε να πέρνετε ενέργεια για τα blogάκια σας.
Οπως όλοι ξέρετε, έχω μιά πολύ καλή μου φίλη στη blogόσφαιρα, την οποία τη ξέρω και προσωπικά, το μικρούλι μου 2.Die.4 το οποίο έχει αναπτύξει ολόκληρη φιλοσοφία γύρω από την Salma Hayek. Και φυσικά πλέον την αποκαλεί “Βυζιά συν τη Σάλμα Χάγιεκ”. Πως να μή στηρίζεται το φόρεμα με τούτα; Και αμα πάει να παίξει στη Campari άραγε θα της χαρίσουν κι εκείνης ένα ζευγάρι, και άλλα τέτοια. Obsession την έχει πιάσει. Ακόμα και στον ύπνο της τα βλέπει. Εχει μάθει κάθε πιθανή τους καμπύλη και κάθε πιθανό G (ταχύτητα της γήϊνης βαρύτητας) που μπορεί να υποφέρει η ρώγα της ανά στροφή του σώματός της. Δηλαδή, έχει αρρωστήσει τόσο πολύ που την έκανε και add στο myspace.
Επιτέλους κι όλας (κι ο peslac θα συμφωνήσει μαζί μου), αρχίσαν τα πρωϊνάδικα και τα μεσημεριανά τηλεπεριοδικά.
Επιτέλους έμαθα ότι χρειαζόμουν για την σχέση του Γιάννη Παπαμιχαήλ με τους γονείς του, και φυσικά έμαθα τα λοιπά και παρελλειπόμενα του γάμου της Γωγώς Τζολί και του Τραϊανού Πιτ (και πρίν με κράξετε κατά ομάδες, δε το λέω εγώ, η Λαμπίρη το πε προχτές).
Δηλαδή, δεν άντεχα μόνο με τον Ακη Παυλόπουλο και την Κάτια Μακρή όλο το καλοκαίρι κάτι μου έλειπε.
Και ξάφνου, να σου κι ο Λιάγκας με τηλεπαιχνίδι!
Κι έλεγα τί έλειπε από τα απογεύματά μου, τί έλειπε, τί έλειπε.
Μακρίδης και Λιάγκας!
Σύν του ότι το Fort Boyard θα συνεχίσει για 4η; 5η χρονιά. Μα αλήθεια, ποιός κάθεται και το βλέπει δεν έχω ιδέα. I fail to follow.
Μή σας πώ πως περιμένω ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ τη νέα καθημερινή πατάτα του Mega. Ναί κείνο κεί το πράμα που έχει για trailer κάτι βαρύγδουπα emo ύφη και βλέμματα… Από κείνες τις σειρές που ακόμα και το “Καλημέρα” ακούγεται σαν casus beli με την Τουρκία.
Αμ το άλλο.
Οι ηλίθιες διαφημίσεις.
Πάρτε για παράδειγμα αυτή με τον Richard. Τί πάει να πεί ΠΟΙΟΝ ΡΙΤΣΑΡΝΤ? Τον Γκήρ, αγαπημένες μου φίλες.
Και είναι (ή μάλλον δηλώνει) Βουδιστής. Τί να πώ μάλλον πρέπει να κάνουμε δώρο στον κύριο του Hollywood ένα θεολογικό λεξικό (ναι γέλα 2.die.4) μπας και καταλάβει τι πρεσβεύει ο Βουδισμός. Εκτός κι αν νομίζει πως Βουδισμός είναι το ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο Κώλος μας, το οποίο φυσικά δεν ισχύει.
Τέλος, άφησα το καλύτερο.
Οπως φίλοι μου Παναθηναϊκοί καταλάβατε, δεν ασχολείθην ούτε με την πρόκριση στο ΤσουΛου, ούτε και με τη πλαστή ήττα που πάθαμε με το αεκ. Γιατί άμα ασχολειθώ ειδικά με το τελευταίο, δε θα τελειώσουμε ούτε σήμερα, ούτε αύριο. Εχουμε ακόμα 28 αγωνιστικές, κι αυτοί φέρθηκαν και χειρότερα από ότι οι γάβροι με αυτά τα κομπλεξικά Ευρώπη θέλατε; ΝΑ! . Τί να πώ εγώ τώρα; Οτι είναι κομπλέξες; Ναι ναι ΝΑ, μάθαμε τώρα, μας τιμωρήσατε, πωπω… Αντε νικήστε και ποτέ στην Ευρώπη και τα λέμε χανουμάκια… Ελεος δηλαδή, οι Τούρκοι περισσότερο σεβασμό έχουν…
Φυσικά, σήμερα εγώ τη περίμενα τη 3άρα, τη ρίξαμε, τέλος… 3 εύκολοι βαθμοί μόνο που κατά τη γνώμη μου Μάτος και Ιβανσιτς θα πρεπε να είναι σε βασικό σχήμα κι όχι σαν backups για τους άλλους επειδή θα έχουμε το ματς με την Ιντερ.
Βέβαια υπήρξαν 2-3 σημεία όπου η διαιτησία πάλι έκανε ομορφιές, αλλά τέσπα. Κερδίσαμε με 3 καθαρά γκολάκια και σε ρυθμό προπόνησης και πάμε για το Ονειρο.
Ο Γιάννης Γκούμας μας έχει μάθει σε επιθετικές ασύλληπτες εμπνεύσεις, όπως και στο εντός έδρας με την Rangers, και σήμερα ξαναέβαλε την υπογραφή του με μιά πολύ καλή εμφάνιση την οποία τη σφράγισε με αυτό το φανταστικό γκολ.
Εμείς θα τα ξαναπούμε σύντομα! Να προσέχετε όλοι και να είστε καλά.
ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ…
Τον Οκτώβριο… ΜΑΥΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ!!! YAY!
Μόλις έχει τελειώσει ο αγώνας Σκουλίκια – Παναθηναϊκός με αποτέλεσμα 1-2. Ποιοτική μπάλα δε παίξαμε, τύχη όμως κι αποτελεσματικότητα είχαμε. Κυρίως η αποτελεσματικότητα είναι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ομως στο 82’ τί έχασε αυτός ο Ζιλμπέρτο ρε παιδί μου!! Με τους 2 τελευταίους παίχτες του άρη στα πόδια του, καταφέρνει να κάνει το πλασέ και μαζί καταφέρνει να μή τελειώνει το παιχνίδι εκεί και να καρδιοχτυπάμε στο τέλος. Ρε Ζιλμπέρτο, εγώ φορώντας τακούνια, ζαρτιέρες, ζουρλομανδία και με δεμένα μάτια το βαζα μέσα.
