Η Δαιμόνισσα με κάλεσε να καταγράψω την πορεία μου στη μουσική (η οποία κράτησε πολλάάάά χρόνια και πέρασε από τα χίλια κύματα).
Γεννήθηκα τη πιό όμορφη δεκαετία που θα μπορούσα να γεννηθώ – αυτή των Eighties.
Ετσι, με ένα κούρεμα με χαίτη και ουρίτσα στα 2 μου χρόνια, ξεκίνησα να κάνω επιλογές!
Το 1987 λοιπόν, είχα πάθει μεγάλη πόρωση με Pet Shop Boys. Τί Rent και τί Go West, ο ύμνος ήταν πάντα ένας: It’s A Sin.
Βέβαια μου άρεσε το “Sledgehammer”, μάλλον επειδή είχε 2 κοτόπουλα να χορεύουν! Από την άλλη ήξερα τους Alphaville, τους BeeGees και τα πρώτα μου Αγγλικά τα έμαθα με το "Hazy Shade Of Winder" των Bangles.
Μιά εποχή είχα φάει μέγα κόλλημα με Oldies. Βλέπε, Salvador Adamo, Christophe, Albano & Romina Power, Aphrodite's Child και τέτοια. Και το αγαπημένο μου από τη φάση oldies που κράτησε συμβαδίζοντας με την Eightίλα είναι αυτό: Runaway από τον Del Shannon.
Μετά, κάπου το 1993 έμαθα το punk. Sex Pistols, Offspring, Nofx, και new wave καταστάσεις όπως Sting, The Police, Bauhaus. Μεγάλες πορώσεις που κρατούν μέχρι σήμερα: Cranberries - Zombie, Nirvana - Smells Like Teen Spirit, και οι αγαπημένοι μου Offspring με Self-Esteem και Keep Em Seperated.
Η πόρωση με τους Offspring κράτησε μέχρι το 2002 που έφυγε ο Ron, ο drummer και ξενέρωσα. Ολοι τους οι δίσκοι, δεσπόζουν στη δισκοθήκη μου original και πολυακουσμένοι.
Κάπου εκεί έγινα punkιό για τα καλά.
Επειτα κάπου ξύπνησε μία πιό metal φλέβα μέσα μου. Η οποία όπως αποδείχτηκε έπειτα, δεν ήταν ούτε καν metal. Κι αυτό γιατί οι μόνοι μεταλλάδες που άκουγα ήταν οι Iron Maiden και σόλο καρριέρα του Bruce Dickinson (αχ κείνη η συναυλία στο Λυκαβυττό το 2001 αξέχαστη).
Και λέω πως ήμουν μούφα μέταλλο διότι δεν ήξερα ούτε καν τους AC/DC, Anthrax, Judas Priest, Kiss, και άλλους τέτοιους. Κι η αλήθεια είναι πως ούτε καν Helloween άκουγα.
Κι ένα πρωϊ αναρωτήθην, τί μουσική ακούω βρε παιδί μου;
Ανακάλυψα πως έχω καλή "κλασσική παιδεία", αφού δώσε μου κλασσική μουσική και τη ψυχή μου πάρε, με κόλλημα να πηγαίνω κάθε χρόνο 2-3 φορές να δώ όπερα/οπερέττα στη Λυρική, και καμεράτες στο Μέγαρο. Ανακάλυψα, δε, πως έχω πολύ καλές γνώσεις στις δεκαετίες 1950-1990. Κι έπειτα, πώς σκατά ένας μεταλλάς αναλώνεται όλη μέρα ακούγοντας PUNK????!
Και γύρω στα 15 μου, ανακάλυψα το Gothic. Η φυσική γέννησή του από τους βασικότερους μουσικούς σταθμούς των 80s, συνάμα με το μπουρδούκλωμα της γενικότερης φιλοσοφίας του, με τα ίδια κολλήματα που έχω κι εγώ, με τον ίδιο τρόπο που νιώθω, έγινα Gothάκι. Δηλαδή εντός μου, πάντα ήμουν. Μουσικά τα πρώτα μου ακούσματα ήταν Opeth, Elusive, Sopor Aeternus, Blutengel, Savior Machine, My Dying Bride (Death αλλά who cares), κι ότι άκουγα ψάχνοντας στο net.
Σήμερα ακούω Gothic με όλα τα παρακλάδια του. Rock, Electro, Medieval, Epic Goth, Darkwave. Μαζί με Eighties, Post Punk, New Wave και πολύ λίγο Symphonic (Power) Metal, είναι η ζωή μου. Η φιλοσοφία μου. Η διάθεσή μου. Το καλό με το gothic είναι πως πιάνει όλες τις γκάμες. Ερωτισμό, μελαγχολία, χαρά. Απελπισία, ελπίδα, μάχη.
Εμείς φοράμε δαντελωτά φουλάρια, κι οι emo φορούν γραβάτες με σκελετούληδες. Pathetic να μή ξέρεις τις ρίζες σου. Και ειδικά τώρα που εμείς του 1978-1986 γεννημένοι θεωρούμαστε Elders, έχει μιά μαγκιά.
Από Ελληνικά βέβαια όχι πολλά πράγματα. Διάφανα Κρίνα φανατικά.
More Info για τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες εδώ!
Κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια, στο flash player που ακολουθεί.
Οποιος γουστάρει, παίζει. Οποιος δεν θέλει, κάθεται και απολαμβάνει τα βιντεάκια και τα τραγουδάκια!
