Κυνηγός Φαντασμάτων

Ολοι όταν είμαστε παιδιά, έχουμε ένα ενδόμυχο φετίχ.. Φετίχ βέβαια όχι με τη σεξουαλική έννοια, όμως με αυτή που σε τραβάει στο άγνωστο. Γενικά όταν είμαστε πιτσιρικάδες, έχουμε ένα “βίτσιο” με το άγνωστο. Γιατί ακόμα δε ξεχωρίζουμε τον Μύθο από την Αλήθεια, κι αυτό είναι το πιό όμορφο – γιατί τα πιό ωραία παραμύθια τα φτιάξαμε εμείς, και δε μας τα ‘πε κάποιος.

Οταν ήμουν εγώ παιδί, είχα τις μεγαλύτερες αντιφάσεις μέσα μου. Από τη μία με γοήτευε το σκοτάδι σε ένα παρατημένο δωμάτιο, από την άλλη, το φοβόμουν – γιατί η παχιά υγρασία ήταν σαν να μαρτυρούσε μία μορφή ζωής που εγώ δεν ήξερα ποτέ.

Γοητευόμουν από τα παρατημένα νεοκλασσικά της Αθήνας…

Θυμάμαι στη Πλάκα (τώρα δε ξέρω αν αυτό το κτίσμα υπάρχει ακόμα), ήταν 1989-1992 περίπου. Στα κλασσικά στενά της Παλιάς Αθήνας, είχα δεί ένα μεγάλο κτήριο χωρίς μπαλκόνια ή χωρίς κάτι πολύ όμορφο πάνω του – ούτε ακροκέραμα ίσως, ή χωρίς περίτεχνους γύψους. Το χρώμα (ΑΝ είναι αυτό που εγώ θυμάμαι στ’ αλήθεια) ήταν σκούρο μουσταρδί.

Τα τζάμια του είχαν όλα σπάσει και οι κουρτίνες, σκισμένες, σχεδόν παλιόπανα πλέον, χόρευαν στο αίσθημα του λεπτού αέρα της Πλάκας.

Είχα πάθει τη πλάκα μου, μικρό καθώς ήμουν! Τα κοίταζα με ενδιαφέρον, πλέκοντας μέσα στο μυαλό μου ιστορίες γι αυτούς που κάποτε κατοίκησαν εκεί… Μόλις είχα αρχίσει να μαθαίνω την έννοια της εγκατάλλειψης και του σκουριασμένου.

Δεν με εγκατέλειψε αυτό το πάθος έκτοτε.

Στα στενάκια των Εξαρχείων, με τη φίλη μου, μας άρεσε η μυρωδιά των υπογείων και των υγρών τούβλων, οι ήχοι από τους ποντικούς, ή ακόμα και τα σουρσίματα που έφτιαχνε η φαντασία μας πάνω στα σπασμένα πατώματά τους.

Επιβλητικά, να πέφτει πάνω σου η θωριά τους.

Να μαντεύεις και να λες πως και τα κτίσματα ζήσαν κάποτε, κι εμείς σαν αχάριστοι φίλοι τα παρατούμε στα κύματα των καιρών.

Τί μπορεί να ‘χουν δεί οι τοίχοι, τί μπορεί να δώ μέσα από το σπασμένο παραθύρι – ώπα, μία παρατημένη λάμπα οροφής, σκουριασμένη, πλέον νεκρή, κοιτά το απόλυτο σκοτάδι – κι ίσως και εμένα που τώρα με κοιτάζει, να κλαίει με λυγμούς για τους ανθρώπους που τη φώτιζαν και τη ξεσκόνιζαν προτού την αφήσουν μόνη με την ηχώ του τριξίματός της.

Κάπως έτσι και στα νεκροταφεία που πήγαινα, μαντεύοντας την υγρή αίσθηση της ανάσας του ξύλου, τις κλεφτές ματιές στα μισάνοιχτα μαυσωλεία.

Την μυρωδιά της σήψης, που τόσο καλά ξέρω από μωρό παιδί.

Το ψυχοπλάκωμα που όλοι έχουμε κάποτε ανάγκη…

Κι έπειτα, καθάριο το μυαλό, πίνει έναν καφέ για όλα αυτά που άφησε.

Μα, είναι μαγεία…

Ακόμα και ένα σπίτι που κάποιος μέσα δολοφονήθηκε αγρίως, μία οικογένεια στις Ηνωμένες Πολιτείες, δε μπορεί κανείς να το κατοικήσει, γιατί έχουν δεί τα πνεύματά των που φωνάζουν για δικαίωση.

Κι έπειτα, οι φυλακές…

Πάντα είχα μία πόρωση με τις παρατημένες φυλακές και πάντα γούσταρα τις ιστορίες γύρω από το Αλκατράζ. Κλάμα, βάσανο, θλίψη, λερωμένα πατώματα.

Και τα παλιά Αγγλικά νοσοκομεία που ακόμα ακούγεται ο ήχος από τους αρρώστους, τα συρτάρια και την αναταραχή στα χειρουργεία.

Τα παρατημένα κρεββάτια που κάποιος θα πέθανε εκεί στο λερωμένο στρώμα. Βήματα, και τρίξιμο από τις ρόδες των αναπηρικών καρεκλών. Και στο τέλος, ενώ το σκηνικό μου αλλάζει σε πεθαμένο ξανά, ο ήχος από τις ντουλάπες του νεκροτομείου.

Τα ναυάγεια… Ο Τιτανικός και τα ανέπαφα μπουκάλια που βρίσκουν κάτω από τον ωκεανό, τόσα χρόνια από το 1912…

Δεν είμαι άνθρωπος νοσηρός.

Απλά μου αρέσουν οι Νοσηρές Ιστορίες…

H μυρωδιά της αρρώστιας που χει γίνει πάχνη και πνίγει την ευτυχία των ζωντανών…