Μετά το που έπαιξα το Undying στο PC μου, εμπιστεύομαι τυφλά μεταφορές βιβλίων του Clive Barker σε παιχνίδια. Δυστυχώς, το σύστημα που μπορεί να "σηκώσει" το παιχνίδι σε PC είναι αρκετά ιδιαίτερο αφού εκτός από 2,6 GB κενά, θα χρειαστείτε και 1GB μνήμης RAM το λιγότερο.
Κυκλοφορεί και για XBOX.
Εδώ είναι η επίσιμη ιστοσελίδα του παιχνιδιού.
25/11/2005
Πεθαίνει στο Λονδίνο σε ηλικία 59 ετών ο George Best, ο πρώην άσσος της Manchester United και της Εθνικής Βορείου Ιρλανδίας, εξαιτίας υπερβολικής χρήσης αλκοόλ από την νεανική του ηλικία και παρ’όλο που είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση συκωτιού το 2002. Ο “πέμπτος Beatle”, που έφυγε από την Manchester United σε ηλικία 27 ετών έχοντας σκοράρει 178 γκολ σε 466 αγώνες σπατάλησε το ταλέντο του εξαιτίας της άσωτης ζωής του δηλώνοντας “αν είχα γεννηθεί άσχημος ο κόσμος δεν θα είχε ακούσει για τον Πελέ”
Πηγή: www.sportime.gr
Για μένα ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που πέρασε ποτέ εκείνη την εποχή.
Δίδαξε γρήγορη μπάλα, πονηρό και έξυπνο ποδόσφαιρο.
Θα τον θυμόμαστε πάντα.
Rest In Peace, George.
Ωραία. Ανοιξα το Windows Live Writer. Τώρα τί;
Πίνω τον καφέ μου έχοντας τη κοντή καθαρίστρια να κάνει χαμό στο σαλόνι, και το στομάχι μου να ακούγεται πιό δυνατά κι από την ηλεκτρική σκούπα.
Πριν από λίγο έφαγα φλασάκι και διάβασα το "Αν" του Κίπλιγκ, κάτι που είχα να κάνω από την πρώϊμη εφηβεία μου, από όταν ακόμη το πίστευα (?).
Βρήκα τη μετάφρασή του κάπου σκόρπια.
| Αν μπορείς να σαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι, Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις, Αν όσα πλούτοι κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις, Αν μες το πλήθος είσαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα, |
Δε ξέρω αν συμφωνώ ή όχι ακόμα. Έχω πρόβλημα με αυτό το ποίημα. Ενώ μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, εγώ δε μπορώ παρά να μειδιάσω ενώ σκέφτομαι "Μας δουλεύεις, έτσι;".
Εγώ έχασα το θάρρος μου πολλά χρόνια πριν.
Η μεγαλύτερή μου φοβία είναι η μοναξιά κι η χρεωκοπία.
Πώς θα μπορούσα να σκορπίσω τα λεφτά μου και μετά να λέω "Δε πειράζει";
Δεν είμαι "αγνός στο πλήθος" κι ούτε τον καιρό μπορώ να μετρήσω.
Αν ραγίσει η καρδιά μου, δε μπορώ να συνέρθω ούτε με Glue Super Attack.
Είναι τόσο ουτοπικό. Τόσο αληθινό και τόσο ψεύτικο συνάμα.
Προτιμώ να σκέφτομαι "Ζωή, μή μου δώσεις αυτά που μπορώ να αντέξω".
Η φυγοπονία μου είναι καταπληκτική. Ακόμα και μένα μερικές φορές με ταράζει η παρουσία της.
Βλέπω τον εαυτό μου στην αντανάκλαση της οθόνης κι αναρωτιέμαι τι θα απογίνω.
Αν τα όνειρά μου θα γίνουν πραγματικότητα.
Στη φάση της πρώϊμης ενηλικίωσης που είμαι, στην ουσία χέστηκα για τον κόσμο όλο και σκέφτομαι εγώ αν θα τα καταφέρω. Εγωϊστικό. Αλλά το νιώθουν κι άλλοι στην δική μου ηλικία.
Βλέπω γύρω μου. Δεν υπάρχει αγάπη πλέον. Γύρω μου έχω ανθρώπους που στην ουσία δεν τους νοιάζει να αγαπούν εμένα.
Υπάρχουν ίσως καλύτεροι άνθρωποι γύρω τους ή μακριά τους που προτιμούν να λατρεύουν περισσότερο.
Στη τελική ΑΝ τα καταφέρω, τα κατάφερα.
Κι ΑΝ η γιαγιά μου είχε όρχεις, θα ήτανε παππούς μου.
Καλά, εμένα η ιστορία μου φαίνεται εντελοπαντελέστατα άκυρη.
Κάτι πεινάλες κατακτητές πριν ψοφήσουν από ασιτία, βρήκανε τις κακομοίρες τις γαλοπούλες και τις σκότωσαν να τις φάνε.
Ωραία. Κι άλλοι κατακτητές τα πέρασαν αυτά, εκτός κι αν νομίζουν (στη περίπτωση που τον ξέρουν), πως ο Μέγας Αλέξανδρος πήγε στην Ασία με ταπεράκια.
Καλώς ή κακώς έχω δικτυωθεί στο νετ αρκετά ώστε να έχω μιλήσει με κάθε είδους Αμερικάνο.
Νομίζω πως η ημέρα των Ευχαριστιών είναι μιά απέλπιδα προσπάθειά τους να τιμήσουν μία ανύπαρκτη στην ουσία, Ιστορία.
Γιατί, η μέρα του St. Patrick (17 Μαρτίου), δεν είναι ΚΑΝ Αμερικάνικη, είναι φερμένη από την Ιρλανδία.
Το Halloween είναι αρκετά εμπνευσμένο από την Ημέρα των Νεκρών (Μεξικό) και από Κέλτικες δεισιδαιμονίες.
Τα Χριστούγεννα, με το δεντράκι, ήρθε από τη Γερμανία.
Ο Κινηματογράφος (που τόσο μα τόσο πάνε να μας το πασσάρουν ως Αμερικάνικο) είναι καθαρά φερμένο από τους Γάλλους (αφού Γάλλοι ήσαν οι Αδερφοί Λυμιέρ).
Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα δικό τους!!!!
Μα τίποτα!
Το 90% των εορτών τους είναι Ευρωπαϊκές, κι οι άλλες μισές από την ευρύτερη περιχή του Μέχικο!
Και δεν έχουν και καμμία ιδέα για τίποτα, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ακούνε "Ευρώπη" και να τους πλυμμηρίζει το δέος - για την ιστορία, τα κατορθώματα, ακόμα και για τις ρίζες τους, αφού η Ηπειρος αυτή (είτε ήταν Βίκιγκς, ή Έλληνες, ή Πορτογάλλοι κι Ολλανδοί) βρέθηκε από Ευρωπαίους.
Κι όλη αυτή η βία που βγάζει αυτή η χώρα είναι από κόμπλεξ σε έναν κόσμο που τα εφήυρε όλα.
Η Ευρώπη έχει ιστορία 3000 ετών, κι εκείνοι είναι χώρα όσο εμείς είμαστε απελευθερωμένοι από τους Τούρκους.
Αυτή η βία είναι η Ιστορία αυτής της χώρας.
Είναι τραγικό, γιατί μπαίνουν Αμερικάνοι σε φόρουμ και chatrooms και κλαίγονται για τους στρατιώτες τους. Μα, γλυκιά μου, να μη ψήφιζες τη μαϊμού να μή πήγαινε το παιδί σου φαντάρος (που στη τελική μιλάμε για εθελοντισμό και για μισθοφόρους). Μήπως σου φταίω εγώ;
Ξεδιπλώνεται ένα νέο Βιετνάμ.
Εμείς μέσω του πετρελαίου πληρώνουμε τα νέα όπλα των αμερικάνων, κι από την άλλη, τους βάζουμε και πεθερές στο κεφάλι μας για το αν θα μπεί η τουρκία στην Ευρώπη. Η οποία γλύφει το κωλαράκι του Μπους με μεγάλη δεξιοτεχνία αφού η δικτατορία τους στέλνει στρατεύματα στο Ιράκ.
Συγχαρητήρια κύριοι. Θα έπρεπε οι δικοί μας πολιτικοί, τουλάχιστον, να είχαν τα αρχίδια να πουν "Οχι ρε πουσταράδες, οι τούρκοι δε θα μπουν στην Ε.Ε. για το Αλφα το Βήτα και το Γάμα". Πιό μάγκας είναι ο Σαρκοζί δηλαδή;
Και επειδή μίλησα πολύ στα σοβαρά και δε μου πάει, δείτε το βίντεο!
"Την έκρηξη της εγκληματικότητας και την αδράνεια της ΕΛ.ΑΣ. αποκαλύπτει απόρρητη έκθεση που φέρνει στο φως τη Δευτέρα η εφημερίδα Τα Νέα. Η έκθεση συντάχθηκε από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, με αποδέκτες τους διοικητές αστυνομικών τμημάτων και τμημάτων Ασφαλείας.
Στην έκθεση αυτή ο γενικός αστυνομικός διευθυντής Αττικής, υποστράτηγος Ιωάννης Μπούτσικας, παραδέχεται ότι υπάρχει «απογοητευτική» δραστηριότητα σε επίπεδο πρόληψης και καταστολής, αλλά και σημαντική αύξηση της εγκληματικότητας, διαψεύδοντας τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς.
Στην απόρρητη έκθεση, με ημερομηνία 22 Οκτωβρίου 2007, ο γενικός αστυνομικός διευθυντής Αττικής αποκαλύπτει τα πραγματικά ποσοστά της εγκληματικότητας στο Λεκανοπέδιο. Οι κλοπές οχημάτων στο πρώτο οκτάμηνο του 2007 παρουσίασαν αύξηση 9,1%, οι κλοπές-διαρρήξεις αυξήθηκαν κατά 7%, ενώ οι ληστείες τραπεζών επίσης αυξήθηκαν κατά 17,2%. Μείωση σε ποσοστό 2,8% καταγράφεται μόνο στις ληστείες.
Ωστόσο, τα ποσοστά εξιχνιάσεων είναι τραγικά λίγα, όπως εκτιμούν και ανώτεροι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. Μόλις το 9% των κλοπών και διαρρήξεων που συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Αθηναίων εξιχνιάζεται. Παρόμοιο είναι το ποσοστό εξιχνιάσεων για κλοπές και διαρρήξεις που διαπράττονται στη βορειοανατολική Αττική.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έκθεση ότι η περιοχή των Αμπελοκήπων, από τις πολυπληθέστερες της Αθήνας και στην οποία καταγράφεται σημαντική αύξηση του εγκλήματος, μένει χωρίς περιπολία της Ασφάλειας από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί, ενώ Χολαργός, Παπάγου και Ζωγράφου μένουν γενικώς χωρίς περιπολίες.
Ίδια κατάσταση στα Καμίνια και το Κερατσίνι, ενώ οι κάτοικοι του Γαλατσίου που πέφτουν θύματα ληστών πρέπει να περιμένουν τους αστυνομικούς από το τμήμα της Κυψέλης..."
Πηγή: www.in.gr
Πάμε καλά; ΟΚ, ναι, η εγκληματικότητα, λέει, σε απόρρητη έκθεση... ΩΠΑ! Μπάστα!
Πώς στο διάολο, διαβάζω ένα ρεπορτάζ, το οποίο προέρχεται από κάτι απόρρητο;
Οχι, συγνώμη, πάντα είχα αυτήν την απορία.
Γιατί εάν ήταν όντως σφραγισμένο ως απόρρητο, μήπως μετά το κράτος θα τους έπαιρνε και τα σώβρακα ως "έκθεση απόρρητων δεδομένων στο κοινό";
Γιατί όποτε διαβάζω ένα ρεπορτάζ, τέτοιου τύπου με βαρύγδουπα "Απόρρητο έγγραφο [...]", ΔΕΝ τα πιστεύω;
Είμαι εγώ το πρόβλημα; Οχι, θα 'θελα πολύ να μάθω δηλαδή!
LACRIMOSA: "HALT MICH"
Aus schlaflos gelebtem Tagtraum erwacht
So bin ich der Sehnsucht Opfer
Aus kindgelebtem Vertrauen erwacht
So klaffen heute meine Wunden
Das Leben brennt mir von der Seele
Die Sehnsucht erfullt mir tapfer ihre Pflicht
Halt mich - mein Leben - halt mich!
Solange sich die Zeit noch regt
Die Zeiger sich noch drehen
Solange drehe auch ich noch meine Runden
Doch des Lebens suβe Lust hat mich verlassen
Das Leben brennt mir von der Seele
Die Sehnsucht erfullt mir tapfer ihre Pflicht
Halt mich - mein Leben - halt mich!
Μετάφραση στα αγγλικά:
Awoken from sleepless daydreams
I am longings victim
awoken from childish trust
my wounds dehinsce
Life burns from my soul
the longing bravely fullfills its duty
Hold me- my life-hold me
As long as time still moves
the needles still turn
so long I will do my rounds
but lifes sweet lust has left me
life burns from my soul
the longing bravely fullfills its duty
Hold me- my life- hold me
Οι στίχοι είναι από το www.darklyrics.com
Lyrics taken from www.darklyrics.com
Είναι περίεργο το πώς σκέφτεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος μερικές φορές.
Πόσο ΔΕΝ σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά, και πόσο - μα πόσο! - εύκολα σου βάζει ψύλλους στ' αυτιά.
Με πόση ευκολία σε κάνει να νιώσεις άγχος - για κανέναν λόγο - και να κοιτάς μία το ρολόϊ και μία το τσιγάρο σου που χωρίς να το καπνίσεις τελείωσε, κι έφτασε στο φίλτρο.
Φόβος, παντού --
Η ζωή σου να είναι μιά τρομοκρατία εκτός κι αν κοιμάσαι βαθιά -- και χωρίς όνειρα.
Τα μάτια σου κλείνουν, αλλά εσύ έχεις κοιμηθεί του σκασμού, βαριέσαι να φας, και τα φαντάσματα μεγαλώνουν μέσα σου, τρώγοντάς σου τα σωθικά.
Έχω εμμονές.
Γαμώτο.
... Να πάψω να νιώθω
... Να με υπολογίζουν οι άνθρωποι
... Να πάψω να σκέφτομαι
... Να με σκέφτεσαι
... Να ζήσω μαζί σου μέχρι να καταρρακωθώ
... Να σβήσω τις μνήμες
... Να γράψω ξανά, έτσι όπως σου αρέσει
... Να βγώ στο παγωμένο μπαλκόνι
... Να ανασάνω μέσα από την ανάσα σου
... Ν' αφήσω το Σύμπαν πίσω
... Να με αφήσουν οι εφιάλτες
... Να μη με ποτίζουν τα όνειρά μου άγριο μέλι
... Να γυρίσω κάποια χρόνια πριν
... Να χειροκροτήσω το Ρέκβιεμ ξανά
... Να μου κρατήσεις το χέρι
... Να περπατήσεις μαζί μου
... Να αδειάσει ο νούς μου
... Να σκοτώσω όσους μισώ και να μή με φυλακίσουν ποτέ
... Να ηρεμήσω
... Να αφεθώ
... Να κοιμηθώ σαν παιδάκι γλυκά...
... που όλη τη μέρα έκλαψε, κι απόστασε.
Η απελπισία έχει απόχρωση γκρίζα.
Ποτέ μαύρη.
Λευκή ίσως.
Αλλά όχι μαύρη.
Οι εποχές πέρασαν, κι όλα αλλάζουν.
Όταν ήμασταν παιδιά, θέλαμε να μεγαλώσουμε.
Να μείνουμε σε δικό μας σπίτι.
Να γνωρίσουμε την αγάπη και τη συμβίωση με το άλλο μας μισό.
Κι όταν φτάσει η ώρα που σιγανά κοντεύει, σε παρασέρνει η χίμαιρα της σκέψης.
Κλείνεις τα μάτια.
Φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ένα μικρό δωμάτιο μέ ένα μικρό κρεββάτι, έτοιμο να χωρέσει δύο ψυχές.
Μία κουζινίτσα γεμάτη από μπαχαρικά και γκάζι για τον πρωϊνό καφέ.
Ένα κάδρο στον τοίχο. Μάλλον δημιούργημα μιάς νύχτας στη σχολή.
Δίσκοι, CD και DVD χορτασμένα στη θέα του πατώματος.
Ο καναπές, χαμηλός κι ευρύχωρος για έναν γρήγορο ύπνο μετά το μάτς και την αϋπνία στη δουλειά που σε πηδάει για ένα πιάτο φαγητό.
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης την ώρα που βλέπεις τα πατζούρια να κλείνουν.
Η μοκέτα, έναν τόνο πιό σκούρα από τους τοίχους, ζεστή για τη γατούλα σου, που της αρέσει να κυλιέται παίζοντας με τα κρόσσια από τη κουβέρτα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κι η απελπισία πως η ζωή σου άλλαξε και δε ξέρεις αν θα είναι όπως την έχεις φανταστεί, σε κλειδώνει σε ένα κουτί που στενό καθώς είναι σε πνίγει.
Χθές, ήσουν έφηβος, σήμερα είσαι ένα πλάσμα που έχεις ευθύνες και κανέναν να σε βοηθήσει.
Χθές, είχες ταυτότητα, και σήμερα τη ψάχνεις από την αρχή.
Κλαις πριν κοιμηθείς, και ζείς σε ένα πνευματικό σκοτάδι που σε βολεύει μέχρι να έρθει η ώρα.
Το λένε φόβο.
Φόβο για την επιθυμία.
Πως δεν θα είναι αυτό που επιθυμούν οι άλλοι.
Από την άλλη σου περνάει από το μυαλό "Χέστηκα τί θα πούνε οι άλλοι".
Κι από την παρ' άλλη, "Τους χρωστάω γιατί με μεγάλωσαν"
Και ούτω καθ' εξής.
Και δε τελειώνει ποτέ.
Και δε πρόκειται να τελειώσει ποτέ.
Γιατί βλέπεις πως ακόμα είσαι παιδί.
Βαθιά μέσα σου αρνήσαι την ενηλικίωση που έρχεται και σφάζεις τη ψυχή σου για να μή τη βλέπεις να κοντεύει.
Πιθανότατα θα μείνεις στο σκοτάδι μέχρι τη πρώτη μέρα που θα υπογράψεις ένα συμβόλαιο, που θα σιχτηρίσεις τη ΔΕΗ γιατί σε εκμεταλλεύεται και όλα σου τα λεφτά τα τρώνε οι φόροι και ο θερμοσίφωνας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Θα είναι εκεί όταν ξυπνήσεις;
Θα σε φιλήσει προτού χωριστείτε για δουλειά;
Μήπως χρειάζεσαι ένα μεγαλύτερο σπίτι;
Μήπως να κόψεις το τσιγάρο για να σου μένουν τα 30ευρώπουλα την εβδομάδα;
Ποιός είσαι; Ποιός είμαι εγώ; Τί θα καταφέρεις;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ξεθωριάζεις...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Video Clip: "Fade To Gray" by Visage (1981)
Όπως οι περισσότερες πολυκατοικίες των Βορείων Προαστίων, έτσι κι η δική μου, έχει ένα μάτσο τρελλαμένους γέρους και καραϊδιότροπους νέους.
Η ιστορίες που θα αφηγηθώ είναι αληθινές και περιμένω απαντήσεις και περιγραφές σε χειρότερες!
Εν μέσω πολλών τρελλών καταστάσεων, η πολυκατοικία μας απαρτίζεται κι από μία τρελλή "καθωσπρέπει" διαχειρήστρια η οποία είναι βασικώς ανύπαρκτη, εκτός εάν στείλει ξανά εκείνα εκεί τα εύθυμα (?) και πνευματώδη (?) μηνυματάκια στον καθρέφτη του ασανσέρ.
Οι συνελεύσεις συνήθως θυμίζουν γαλατικό χωριό με κάτι από Μανταλένα και "Αλλος για τη βάρκα μας"...
Το σπίτι μου βρίσκεται σε ένα στενό 100 μέτρα από τον κεντρικό, και είναι διπλή πολυκατοικία - έχει 2 εισόδους/εξόδους, πάρκινγκ και πυλωτή με δρομάκια σε αυτές τις εισόδους - εξόδους. Απ' τη μία πλευρά του κτιρίου (αυτή που θεωρήται και "κεντρική είσοδος") υπάρχει η μεγάλη πόρτα της εισόδου, και δίπλα ένα μικρό μονοπατάκι που οδηγεί στο αδιέξοδο της οδού και ένα πάρκινγκ τριών θέσεων. Απ' την άλλη μεριά, υπάρχει μόνο ένα δρομάκι που οδηγεί στη δεύτερη είσοδο-έξοδο και σε μία πλατιά και χαμηλή πόρτα πάρκινγκ που ανήκει στο Νηπειαγωγείο που είναι ακριβώς δίπλα κι ενώνεται με το οικόπεδο της πολυκατοικίας.
Μιά μέρα λοιπόν, ηλιόλουστη νύχτα (μη χέσω) γύριζα από τη σχολή μου κατά τις 23:00 (σχολούσα στις 22:00 κι έκανα και κανα 45άλεπτο στο λεοφωρείο), και αντικρίζω τη πόρτα. Μία καγκελένια πόρτα που έβλεπα πρώτη φορά (η δεύτερη είσοδος δεν είχε ποτέ πόρτα), και όχι μοναχά αυτό, ήταν και κλειδωμένη!
Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να κάνω τα 100 μέτρα στον κεντρικό, τον γύρο του τετραγώνου κι άλλα 100 μέτρα για να φτάσω στην άλλη είσοδο, η οποία δεν ήταν ποτέ κλειδωμένη.
Το χειρότερο; Ήθελα τουαλέτα. Απεγνωσμένα.
Έκανα τον γύρο, τί άλλο να έκανα; Να πήγαινα στα θαμνάκια να ανακουφιστώ; Δε νομίζω!
Ρωτάω τους γονείς μου τί έγινε με τη πόρτα και μου είπαν πως δεν είχαν ιδέα καμμία για την ύπαρξή της.
"Δημοκρατικότατο", σκέφτηκα, και περίμενα μιά μέρα από κείνες να πάρω μία απάντηση.
Η απάντηση, όταν ήρθε μαζί με τα κλειδιά της πόρτας, ήταν η πιό κουφή που περίμενα ποτέ να ακούσω σε μία πολυκατοικία που στη γενική είναι ολίγον τί ξέφραγο αμπέλι...
"Ε... Ρώτησα την κυρία Α... Μου είπε πως έτσι προλαμβάνουν τους κλέφτες..."
"Παρακαλώ;"
"Ναι, μου είπε πως αν κλειδώνουμε τη μία μεριά της πολυκατοικίας δε θα μπορεί να ξεφύγει."
"Πλάκα μας κάνει"
Η μάνα μου είχε ήδη αρχίσει να γελάει ενώ μου μετέφερε τα ακριβή λόγια της θεοσεβούμενης κυρίας Α...
"Μα", της λέω,"είναι τελείως καμμένη; Αφού και πεντάχρονος πηδάει τη χαμηλή πόρτα του πάρκινγκ του Νηπιαγωγείου!"
"Μη μου το λες εμένα, εγώ το ξέρω", μου είπε.
Κι είχα μείνει με το κλειδί στο χέρι, μη πω τίποτα χειρότερο.
Εκτός του ότι θα μπορούσε να πηδήξει τη κωλόπορτα, τί σκατά θα κανε η γριά; Θα του κανε κεφαλοκλείδωμα να μή φύγει, ή μήπως ο κάθε κακοποιός θα νοιαστεί να μή της ρίξει καμμία κατακούτελα και μετά να τη "κάνει" κύριος;
Ποιοί αποφάσισαν την πόρτα; Οι γέροι (και μιλάω σοβαρά, δεν είναι ρατσιστικό) της μπροστινής μεριάς. Που δε χρησιμοποιούν ΠΟΤΕ την πόρτα.
Γιατί με ενόχλησε τόσο η πίρτα θα με ρωτήσετε..
Κι έτσι αποφάσισα τον προηγούμενο χειμώνα να καταστρέφω τις πόρτες!
Οντως, τη μία φορά πήρα τη κλειδαριά κι έφυγα, την άλλη έσπασα επίτηδες το κλειδί μου μέσα, και την τελευταία φορά έριξα σιλικόνη στη κλειδαρότρυπα.
Το αποτέλεσμα; Η πόρτα είναι ακόμα εκεί!!!!
Δε μασάνε φίλε!!!
Θα μου πείτε, γιατί δεν συζητάτε για τη πόρτα;
Πολύ απλά γιατί ο Μ.Ο. ηλικίας της κατοικίας είναι κοντά στα 75 και αυτή η γενιά ανθρώπων δε συνήθιζαν να συζητούν αλλά μόνον να πράττουν.
Ειλικρινά... απορώ... δεν έχω λόγια...
Το άλλο σκηνικό είναι ένα κομμάτι γης κάτω από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου στη πίσω πολυκατοικία.
Το σπίτι χτίστηκε το 75 έπειτα από αντιπαροχή. Λογικό.
Ο τσιφλικάς λοιπόν..... εεεεεεεεεε συγνώμη ο πρώην ιδιοκτήτης εννοώ, θεώρησε όμορφο και καλαίσθητο ένα μέρος της πυλωτής (ειδικά κάτω από τα μπαλκόνια) να το κάνει αποθήκη και να το κλειδώνει, λες και πρόκειται για τη φιλοσοφική λίθο.
Τί σήμαινε το κλείδωμα;
Το χειρότερο σενάριο έγινε πραγματικότητα το 2000.
Η γατούλα μου έχασε την ισορροπία της (έχει ένα πρόβλημα με το ποδαράκι της) κι εκεί που καθόταν, έπεσε κάτω. Στο χάος.
Εμεινα μιά ολάκερη νύχτα έξω από τη κλειδωμένη πόρτα παρακαλώντας την να έρθει σε μένα. Ελα όμως που όταν είναι φοβισμένη δεν ακούει κανέναν.
Ο πατέρας μου έσκισε τα πόδια του για να ανέβει το τσιγκελωτό συρματόπλεγμα (λες και μιλάμε για αποθήκη πυρομαχικών, ΕΛΕΟΣ) και να τη ψάξει με το φακό. Της φώναζε, τίποτα αυτή.
Μόλις ξημέρωσε, χτυπήσαμε στον Τσιφλικά (Θεός σχωρέστον - πράμα δύσκολο) και κατέβηκε κάτω με την αιθέρια γυναίκα του (το αιθέρια μη το λάβετε τοις μετρητοίς) για να μας δώσουν το κλειδί και μετά να πάνε παραλία...
Ανοίγω... ψάχνω από κάτω από τα σκουριασμένα σίδερα και το σκουπιδολόϊ και τελικά μου κάνει νιάου, αφού με είδε.
Εκεί που εγώ έχω κατουρηθεί που το πζιπζί μου είναι καλά κι είναι εδώ για να το πάρω πάλι στα ασφαλή του μαξιλάρια και το φρέσκο φαγητό της, ακούω τη φάλαινα του Τσιφλικά (τί μου φταιν τα ψάρια;) "Εντάξει πως κάνετε έτσι, γάτα είναι".
Οχι, δε το είπε περί αντοχής. Το είπε υποτιμητικά, τύπου "Μα, έμεινες μιά νύχτα στο κρύο για μία γάτα;"
Δεν είναι μία γάτα. ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΑΤΑ.
Αλλά το κατάπια.
Κι η γάτα μου το ίδιο.
Δηλαδή δε τους καταλαβαίνω. Δε θα' πρεπε αφού είμαστε ένοικοι ενός κτίσματος να έχουμε κατανόηση;
Δηλαδή θα τους άρεσε να ψοφήσουν στο σπιτάκι τους και να τους βρεί κάποιος μετά που θα έχουνε βρωμίσει;
Ελεος δηλαδή, κι αυτά είναι τα πιό σοβαρά σκηνικά που μου έτυχαν μέχρι στιγμής... ΤΙ ΝΑ ΠΩ!
