Πάνω στο "Αν" του Κίπλινγκ.

Ωραία. Ανοιξα το Windows Live Writer. Τώρα τί;

Πίνω τον καφέ μου έχοντας τη κοντή καθαρίστρια να κάνει χαμό στο σαλόνι, και το στομάχι μου να ακούγεται πιό δυνατά κι από την ηλεκτρική σκούπα.

Πριν από λίγο έφαγα φλασάκι και διάβασα το "Αν" του Κίπλιγκ, κάτι που είχα να κάνω από την πρώϊμη εφηβεία μου, από όταν ακόμη το πίστευα (?).

Βρήκα τη μετάφρασή του κάπου σκόρπια.

 

Αν μπορείς να σαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι, σε σένα ρίχνουν τ άδικο μέσα στην παραζάλη. Αν μπορείς όταν δισταγμούς για σε θα 'χουν εκείνοι, Να 'χεις στη δύναμή σου εσύ κρυφή εμπιστοσύνη. Αν μπορείς να σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι, Με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη, Αν σε μισούν να μη μισείς κι ας είσαι πληγωμένος Να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος. Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις, να σκέπτεσαι χωρίς ζωή στη σκέψη να χαρίζεις. Αν στον Θρίαμβο και στη Καταστροφή έχεις την ίδια γνώμη, Κι άσειστη θέληση να λες "βάστα καρδιά μου ακόμη". Αν μπορείς την αλήθεια που 'χεις πει να δεις σακατεμένη, Μια παγίδα για αφελής μα συ να επιμένεις. Αν ότι αγάπησες μπορείς ρημάδι ν' αντικρίσεις, με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις. Αν όσα πλούτοι κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις, σ' ένα παιγνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις, κι όταν χαθούν αχάλαστη να 'ναι η ζωή σου εσένα, χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα. Αν σκλάβα σου ν' έχεις μπορείς στη πράξη την καρδιά σου Να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου. Αν μες το πλήθος είσαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα, Κι αν όταν συναντάς και βασιλείς είναι μια ίδια μέρα. Κι αν δεν μπορεί φίλος η εχθρός πίκρες να σε ποτίζει, Κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει. Κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις Και μέσα του κάθε στιγμή τους θησαυρούς να κλίσεις. Όλα δικά σου γίνονται τότε σ΄ αυτή τη πλάση κι είσαι άντρας άξιος που κανείς ποτέ δεν θα σε ξεπεράσει.

 

Δε ξέρω αν συμφωνώ ή όχι ακόμα. Έχω πρόβλημα με αυτό το ποίημα. Ενώ μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, εγώ δε μπορώ παρά να μειδιάσω ενώ σκέφτομαι "Μας δουλεύεις, έτσι;".

Εγώ έχασα το θάρρος μου πολλά χρόνια πριν.

Η μεγαλύτερή μου φοβία είναι η μοναξιά κι η χρεωκοπία.

Πώς θα μπορούσα να σκορπίσω τα λεφτά μου και μετά να λέω "Δε πειράζει";

Δεν είμαι "αγνός στο πλήθος" κι ούτε τον καιρό μπορώ να μετρήσω.

Αν ραγίσει η καρδιά μου, δε μπορώ να συνέρθω ούτε με Glue Super Attack.

Είναι τόσο ουτοπικό. Τόσο αληθινό και τόσο ψεύτικο συνάμα.

Προτιμώ να σκέφτομαι "Ζωή, μή μου δώσεις αυτά που μπορώ να αντέξω".

Η φυγοπονία μου είναι καταπληκτική. Ακόμα και μένα μερικές φορές με ταράζει η παρουσία της.

Βλέπω τον εαυτό μου στην αντανάκλαση της οθόνης κι αναρωτιέμαι τι θα απογίνω.

Αν τα όνειρά μου θα γίνουν πραγματικότητα.

Στη φάση της πρώϊμης ενηλικίωσης που είμαι, στην ουσία χέστηκα για τον κόσμο όλο και σκέφτομαι εγώ αν θα τα καταφέρω. Εγωϊστικό. Αλλά το νιώθουν κι άλλοι στην δική μου ηλικία.

Βλέπω γύρω μου. Δεν υπάρχει αγάπη πλέον. Γύρω μου έχω ανθρώπους που στην ουσία δεν τους νοιάζει να αγαπούν εμένα.

Υπάρχουν ίσως καλύτεροι άνθρωποι γύρω τους ή μακριά τους που προτιμούν να λατρεύουν περισσότερο.

Στη τελική ΑΝ τα καταφέρω, τα κατάφερα.

Κι ΑΝ η γιαγιά μου είχε όρχεις, θα ήτανε παππούς μου.