Painkiller

Τελικά μισώ τον εαυτό μου, αμέ.

Πάντα τον μισούσα.

Αυτόν τον σκυφτό εξυπνάκια που μιλάει μέσα στο κεφάλι μου και που με μισεί κι εκείνος.

Είναι η φάση που σηκώνεις τα χέρια σου, κι έπειτα βίαια τα αφήνεις να σε χτυπήσουν λεύθερα στα πλάγια, απογοητευμένος, απελπισμένος, ανύμπορος, κι αδύναμος.

Η αυτοκαταστροφή μάλλον δεν είναι κουσούρι που το αποκτάς, αλλά πιό πολύ γεννιέσαι μ’ αυτό.

Δεν ανακατεύουν πολλοί το κόκκινο κρασί με το αψέντι και τα αναλγητικά, πιστεύω.

Είναι μιά πάλη μέσα μου, συνέχεια, με διάρκεια άσχημη, σφοδρή, μάταιη.

Γεμάτη φόβο, πανικό, θάμπος, και δάκρι.

Κάθε γέλιο να σου βγαίνει πικρό.

Και η δυστυχία σου να σου φέρνει την ευτυχία.

Η δειλία, την γενναιότητα.

Και την ελευθερία σου, η αγχόνη.

Διαβάζω πάντα τα blogάκια σας, κι ας μην αφήνω πάντα comment. Είμαι εδώ.

Απλά οι αναρτήσεις μου θα ‘ναι λίγο κώλος, όσο κώλος νιώθω δηλαδή.

Συγχωρέστε με…