Μιά φορά κι ένα και καιρό, ήταν δυό μικρές αδερφούλες. Η Φήμη, Κι η Διχόνοια.
Η Φήμη, ήταν όσο γριά είναι κι η ανθρώπινη κοινωνία. Και αντιπροσώπευε τις φήμες, κι όχι την φήμη ως κάτι δημοφιλές. Η Διχόνοια, ήταν κλειστή στον χαρακτήρα της – ζούσε μόνο όσο είχε τροφή από τους γύρω.
Κι οι δύο τους, ζούσανε σαν ξενιστές, από άλλους ανθρώπους – και τρεφόντουσαν από την κακοήθεια, την ζήλεια και την ανωριμότητα.
Τρυπώναν από τις σκιές στα μυαλά των ανθρώπων, στα αυτιά τους, και τους έκαναν να αισθάνονται πώς τα φίδια τους ζώνουν.
Οπλιζαν τα χέρια και το στόμα των ανθρώπων με λόγια βαριά, με παράνοια τους γύρω, τους έδιωχναν μέσα στο σκότος και στη δυστυχία, τους έκαναν να πουν μεταξύ τους λόγια βαριά και να ακούν με δυσπιστία την ανωριμότητα και τη λάγνη αγένεια.
Πόσοι μπόρεσαν να σκεφτούν και να τις διώξουν;
Και πόσους τους εχώρισαν από τους φίλους, για χάρη των εχθρών;
Εγώ είμαι ο Πρίγκηπας.
Εγώ είμαι ο Νόμος.
Εγώ κι η Σέκτα μου.
Και δε χωρούν αυτές οι δυσκοίλιες κοινωνίες εκεί μέσα.
2 σχόλια:
aaaaaaaaa egrapses pali ti legein ti lexeis ti omorfh istoria me kryfa msg :p swsta ta pws eidika oi erwthseis sto telos einai teleies!
If you give into the rumors you give them power if you ignore them you destroy them!!!!!!!!!
and once again
Nosferatu clan loyal to the prince!
Αυτές και πολλές άλλες, τέτοιες, μικρές αδερφούλες μεγαλώνουν γρήγορα και πολύ συχνά παίρνουν την εξουσία.:(
Καλημέρα Αγγελούδι...
Δημοσίευση σχολίου