Δε ξέρω από πότε έχω τη πρώτη μου ανάμνηση μαζί του. Η μητέρα μου λέει πως με ήξερε πολύ καλά από όταν ήμουν μωρό.
Δεν άφηνε κανέναν να με πλησιάσει... Λένε και κατάλαβα κι εγώ αργότερα, πως δεν άφηνε κανέναν να με πειράξει. Με κοίταζε στα μάτια, σύντροφος σωστός, και προσπαθούσε να με βοηθάει άσχετα με το μέτρο της αγάπης μου. Δεν τον ένοιαζε, ήθελε μόνο να είμαι καλά, κι ας γκρεμιζόταν να σκορπιστεί ο κόσμος όλος.
Ήταν η οικογένεια μου. Ήταν ο φίλος μου άκουγε σαν έκλαιγα. Ακουγε δίχως να μιλάει βλακείες ανθρώπινες, με κοιτούσε και με καταλάβαινε.
Έτρωγε μαζί με την οικογένειά μου. Στο τραπέζι όπως όλοι.
Και ήξερε πότε έκανε γκάφα και διακριτικά ζητούσε μιά συγνώμη.
Δε μισούσε κανέναν εκτός από αυτούς που του έκαναν κακό. Και που του δημιούργησαν φοβίες.
Δεν τολμούσε ο ουρανός να βρέξει. Δε τολμούσε ο κεραυνός να ακουστεί κι εκείνος έκλαιγε από φόβο και έτρεμε στην αγκαλιά μου.
Μεγαλώνοντας, η όρασή του άρχισε να σβήνει... Η όσφρησή του χάλασε.
Ήταν μονίμως ξαπλωμένος στο κρεββάτι, ασάλευτος. Να πέφτει σε ύπνο βαρύ και να τον σκουντάω με λαχτάρα να ξυπνήσει. Να δω πως ζει.
Και η τουαλέττα του ήταν πολύ δύσκολη. Με το ζόρι σηκωνόταν.
Οι τρίχες του άσπρισαν κι έχασαν τη λάμψη τους. Τα δόντια κιτρίνισαν. Η φωνή βάθυνε. Το περπάτημά του αλλοιώθηκε. Τα μάτια του γίναν εξώκοσμα γαλάζια από τον καταράκτη. Η ανάσα του λιγόστεψε.
Και στις 13 Ιουλίου του 1998 έφυγε από το σπίτι, μακριά, να πεθάνει μόνος. Δεν τον ξανάδα από τότε. Ξέρω μόνο πως μου λείπει. Και κλαίω που δεν είναι πιά εδώ.
Κι αυτός ήταν ο Θάνατος του καλύτερού μου φίλου.
Δεν άφηνε κανέναν να με πλησιάσει... Λένε και κατάλαβα κι εγώ αργότερα, πως δεν άφηνε κανέναν να με πειράξει. Με κοίταζε στα μάτια, σύντροφος σωστός, και προσπαθούσε να με βοηθάει άσχετα με το μέτρο της αγάπης μου. Δεν τον ένοιαζε, ήθελε μόνο να είμαι καλά, κι ας γκρεμιζόταν να σκορπιστεί ο κόσμος όλος.
Ήταν η οικογένεια μου. Ήταν ο φίλος μου άκουγε σαν έκλαιγα. Ακουγε δίχως να μιλάει βλακείες ανθρώπινες, με κοιτούσε και με καταλάβαινε.
Έτρωγε μαζί με την οικογένειά μου. Στο τραπέζι όπως όλοι.
Και ήξερε πότε έκανε γκάφα και διακριτικά ζητούσε μιά συγνώμη.
Δε μισούσε κανέναν εκτός από αυτούς που του έκαναν κακό. Και που του δημιούργησαν φοβίες.
Δεν τολμούσε ο ουρανός να βρέξει. Δε τολμούσε ο κεραυνός να ακουστεί κι εκείνος έκλαιγε από φόβο και έτρεμε στην αγκαλιά μου.
Μεγαλώνοντας, η όρασή του άρχισε να σβήνει... Η όσφρησή του χάλασε.
Ήταν μονίμως ξαπλωμένος στο κρεββάτι, ασάλευτος. Να πέφτει σε ύπνο βαρύ και να τον σκουντάω με λαχτάρα να ξυπνήσει. Να δω πως ζει.
Και η τουαλέττα του ήταν πολύ δύσκολη. Με το ζόρι σηκωνόταν.
Οι τρίχες του άσπρισαν κι έχασαν τη λάμψη τους. Τα δόντια κιτρίνισαν. Η φωνή βάθυνε. Το περπάτημά του αλλοιώθηκε. Τα μάτια του γίναν εξώκοσμα γαλάζια από τον καταράκτη. Η ανάσα του λιγόστεψε.
Και στις 13 Ιουλίου του 1998 έφυγε από το σπίτι, μακριά, να πεθάνει μόνος. Δεν τον ξανάδα από τότε. Ξέρω μόνο πως μου λείπει. Και κλαίω που δεν είναι πιά εδώ.
Κι αυτός ήταν ο Θάνατος του καλύτερού μου φίλου.
RUDY
Oct 1983 - July 1998
In Memoriam
Oct 1983 - July 1998
In Memoriam
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου