Από το να κουνιόμαστε κάθε 3 και 5, προτιμώ να υιοθετήσω μία ταραντούλα.

Ναι. Η αραχνοφοβία μου είναι μηδενική μπροστά στον θυμό και το ξέσπασμα της φύσης.

Ομολογώ πως χέστηκα πάνω μου, αλλά το μελετάω μέρες τώρα...

Και η σκατογλωσσιά μου δε σταματάει εκεί!!

Κρατούσα ένα ασημένιο αλογάκι από μπουμπουνιέρα και σκεφτόμουν να το βάλω στον τοίχο πάνω από το κρεββάτι. Μπά, άμα κουνήσει θα κάνει θόρυβο και θα με ταράξει.

Μα γιατί δε λέω τα 6 νούμερα του λόττο;

Επειτα έφτιαχνα κάτι μπιμπελοκεροκαταστάσεις γυάλινες. Τα δύο από τις γυάλινες θήκες ρεσώ, τις ακούμπησα πάνω σε κάτι DVD. Λες, άάάάμα κουνήσει να γλυστρίσουν;

Κι άν σου κάτσει;

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Εχω βαρεθεί να μελετάω πράγματα, καταστάσεις κι ανθρώπους και να μου βγαίνουν φάντηδες.

Μή σου πώ κι όλας πως μετά το 1999, χέζομαι μόνο στην ιδέα του σεισμού. Τί κάνει η φύση αντ' αυτού; Κανονίζει (από κει που χε η Αθήνα να κουνηθεί - κι αυτό όχι από δικό της ρήγμα - από το 1981 - άάάάντε και το 1995 με το Αίγιο - ) να μας υπενθυμίζει πως ακόμα κι αν είσαι 200 km απο κάάάάποιο επίκεντρο, θα το νιώσεις. Μή σε αφήσει ήσυχο για λίγο.

Τον Ιανουάριο είχαμε το Λεωνίδιο (άλλο χέσιμο από κεί).

Και σκέφτομαι εγώ τώρα, ως φοβικός άνθρωπος με τα 1000 κόμπλεξ: Αράχνες ή Σεισμοί;

Αράχνες.

Αυτές, τουλάχιστον, βλέπεις πού στα διάλα πάνε - και κυρίως το βλέπεις είναι δυνατό ρήμα στη σύγκριση - και φυσικά μπορείς να τις σκοτώσεις.

Ρημάδω φύση.

Εγώ σε σέβομαι μέχρι φόβου.

Τρεις ώρες ύπνος σε 3 μέρες. Δε θα κοιμηθώ πάλι. Ακόμα. Νομίζω δηλαδή. Βόλτες στο myspace κι άγιος ο Θεός (?).

Plus του ότι το iPOD μου ήθελε reset γιατί άρχισε να κάνει τη ντισκομπάλα κι αναβόσβηνε.

Plus του ότι το πρωϊνό μου ραντεβού χτές κρεμάστηκε από έναν άθλιο τεχνικό ο οποίος δεν είχε τελειώσει τη δουλειά του για να αρχίσω εγώ τη δική μου.

Αλλά, ξέρω τί φταίει.

Συνάντησα ένα γκαντεμόσκυλο καθηγητή μου στο δρόμο.

Κάτι ξέρω εγώ που κλείνομαι σπιτάκι μου με τις γατούλες μου.

Κάτι ξέρω.