Shatter the mirrors so that he can never be called back from the blessed silence of his sacred vault…

Πρέπει να είμαι όσες ταινίες τρόμου παρακολούθησα στα νιάτα μου, εκεί στην πρώϊμη εφηβεία.

Και σίγουρα είμαι μέρος των ιστοριών που διάβαζα καλυμμένες με κάποια Ελληνική Γραμματική στο Γυμνάσιο.

Στη καλύτερη, Ο μυστηριώδης ξένος. Ή ο Τζουλς του Γιος του Αιματος (Fiest Of Blood).

Και, προφανώς, πρέπει να αρχίσω τις Επικλήσεις. Γιατί αύριο θα μοιάζω στον Τζακ Νίκολσον όπως ήταν στη Λάμψη: Μαλλί κατσιασμένο, απαίσιο πουκάμισο και το μάτι να γυαλίζει.

Κι όλο περνάει ο καιρός, κι ο ύπνος γίνεται βαρύς, ασήκωτος. Συγνώμη, demon… Δε μπορώ να γράψω για παιδιά. Δε μπορώ να σκεφτώ καθαρά.

Κι όλο οι ώμοι βαραίνουν.

Κι η μουσική γίνεται συνέχεια πιό άνοστη.

Οι ταινίες όλες τελειώνουν με τον ίδιο τρόπο.

Τα παράθυρα του μυαλού μου έκλεισαν και να μάθω πλέον, δε μπορώ τίποτα.

Δε μπορώ να συνεχίσω, είναι unbearable.

Μα, δε τελειώνει ποτέ η ζωή;