Ο Δαιμονιστής

Περίληψη από το βιβλίο:

Δεν μπορώ να σας πω τ' όνομά μου, γιατί δεν έχω όνομα. Είμαι γόνος μιας αρχαίας ράτσας.
Είμαι δαιμονιστής. Κι αυτή είναι η ιστορία μου...

Έτσι ξεκινά η αφήγηση ενός ανθρώπου που δεν είναι ακριβώς άνθρωπος. Ενός πλάσματος που ζει με διάφορες μορφές ανάμεσά μας. Το πρόβλημα και ταυτόχρονα η κόλασή του είναι ο έρωτας.
Γι' αυτόν κλέβει, γι' αυτόν σκοτώνει, γι' αυτόν βυθίζεται διαρκώς στην αθλιότητα. Η ιστορία του διαβάζεται σαν άγριο θρίλερ ή σαν απίστευτο βέβηλο χρονικό. Όμως πίσω από τις συγγραφικές επινοήσεις που υποδαυλίζουν έντεχνα μιαν ατμόσφαιρα μυστηρίου, αγωνίας αλλά και απόγνωσης, O δαιμονιστής αποτιμάται πρώτιστα ως μια βαθιά στοχαστική αναζήτηση των ορίων και των διαστάσεων της ερωτικής επιθυμίας. Ως ένα βιβλίο φαντασίας που φωταγωγεί αδιάκριτα τις σκοτεινές ατραπούς της ηδονής, εκεί όπου θρυμματίζεται αλλά και ανασυντίθεται κάθε φορά η ανθρώπινη υπόσταση.

Αγόρασα το βιβλίο με περίσσια χαρά διαβάζοντας αυτό το κείμενο, πριν από τέσσερις περίπου μήνες. Το διάβασα σε 2 το πολύ νύχτες!

Η αλήθεια είναι πως μάλλον το υπερεκτίμησα. Βλέπετε, ως εραστής των Δαιμόνων και των Βρυκολάκων, υπέθεσα πως κάτι τέτοιο θα διαπραγματεύεται το βιβλίο. Κι έπεσα έξω.

Το βιβλίο ήταν καλό, αλλά έχω κάποια προβλήματα ακόμη με αυτό.

Ως υπόθεση, ήταν πιασάρικο, με όμορφες περιγραφές (μου θύμισε αρκετά τον τρόπο που έχει γραφτεί το "Αρωμα" του Πάτρικ Ζίσκιντ) αλλά με ένα τεράστιο κατά: το βρίσιμο.

Ηταν αισχρό μερικές φορές, όχι όμως από τις πράξεις των ηρώων, αλλά από την γλώσσα του συγγραφέα.

Η βωμολοχία (δεν είμαι του πουριτανισμού) δεν είναι κακή - όμως μέχρι ενός σημείου!

Σε ένα βιβλίο όπως είναι αυτό, που η ροή του βιβλίου τρέχει και σε κρατά σε εγρήγορση (τόσο πολύ που δε προλαβαίνεις να πεις "ουφ" και ξαφνικά, νά σου από την αρχή νέα περιπέτεια), δεν είναι όμορφο να βρίζεις τόσο πολύ. Και κατά τη γνώμη μου, είναι ένα από τα πράγματα που δεν θα αφήσουν τον Δαιμονιστή να γίνει ένα κλασσικό βιβλίο της Σύγχρονης λογοτεχνίας.

Προσωπικά, προτιμώ το στύλ Ξανθούλη - μπορεί να σε βρίσει και να μη το πάρεις και χαμπάρι!

Το χιτ βέβαια του βιβλίου είναι τα 2 τελευταία "κεφάλαια" και με αποκορύφωση το τέλος, σου αφήνει μιά γλυκόπικρη ανάμνηση αυτού του τέρατος.

Θα ήθελα απλά να πώ στον Ωγκίστ (καλό, ε) πως έχει το ταλέντο της συγγραφής, να μην αναλώνεται σε λέξεις που υποτιμούν το ταλέντο του.
Και μιάς που το έθιξα αυτό, θα ήθελα να συμπληρώσω, πως πριν από 15-20 μέρες, σε ένα BHMAgazino, ή Κ, δεν θυμάμαι ακριβώς, ήταν μιά κοπελιά στη στήλη των βιβλίων και έκανε τις περιλήψεις των βιβλίων. Οπως είναι λογικό, έγραψε ένα άρθρο για τον Αύγουστο Κορτώ και τον Δαιμονιστή.
Μεταξύ πολλών αλλοπρόσαλλων γυναικουλίστικων "ουάου", έγραψε πως είναι η καλύτερη γραφή σύγχρονου έλληνα, έγραψε πως είναι τεχνίτης των λέξεων, πως η εξωτερική του ομορφιά συνάδει αυτής της γραφής του, και ένα γλύψιμο, άλλο πράμα. Κάποια στιγμή νόμιζα πως διάβαζα άρθρο για τον Αρθούρο Ρεμπώ, όχι για τον Αύγουστο Κορτώ.
Ναι, πες τα καλά του, αλλά μη κάνεις σαν δεκαπεντάχρονη που μόλις έχει δεί τον Ρουβά να σκίζει το πουκάμισό του μπροστά σου!
Γιατί πρέπει να υποτιμούμε τόσους συγγραφείς;
Ο Νίκος Βλαντής κατά τη γνώμη μου είναι πολύ καλύτερος μπροστά στον τρόπο γραφής του Κορτώ, και απο όσα ξέρω (όντας Vlandis Fan) έχει πολλούς περισσότερους αναγνώστες!
Λοιπόν, καλός ο Δαιμονιστής, αλλά δεν τον προτίνω σε ανθρώπους που αγαπούν περισσότερο την Ακαδημαϊκή γραφή. Αυτά.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.