Βλέπετε, υπάρχουν πολλά εμπόδια στα όνειρά μου... Κι ελπίζω να μή με παρεξηγήσετε για τη λογοδιάρροιά μου!
Ξεκίνησα τις σπουδές μου το 2004, στη σχολή Σταυράκου. Μαζί με μένα, εννοείται πως ξεκίνησαν κι άλλα παιδιά τις σπουδές στο αντικείμενο αυτό.
Από τη πρώτη κι όλας μέρα, αδιόρατα, χωριστήκαμε οι σπουδαστές, από τους χομπίστες.
Δεν ήταν ρατσιστικό, να πεις πως "Εγώ, ήρθα εδώ, να βγάλω φράγκα από τη τέχνη μου", ούτε και καταδικαστέο να πεις "Εγώ 'στάρω το σινεμά, και θέλω να μάθω τα μυστικά του". Όμως υποσυνείδητα, υπήρχε ο "ρατσισμός".
Στο πρώτο έτος, στα αναγνωριστικά πρώτα μαθήματα, ξέραμε πως βασική προϋπόθεση για να συνεχίσεις, ήταν η θέληση κι η τόλμη.
Το point is το πρώτο και τελευταίο πράγμα που έμαθα από τη γκόμενα που μου έκανε Αισθητική κινηματογράφου:
"Είσαι εδώ, είτε έχεις τα λεφτά, είτε όχι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το άν θα αντέξεις από αυτή τη στιγμή να βγάλεις από πάνω σου τη ματιά του θεατή. Θα έχεις το μάτι του κινηματογραφιστή, ακόμα κι αν παρατήσεις τη σχολή σε έξι μήνες. Θα βασανίζεσαι, θα βλέπεις μια ταινία, και θα τη βλέπεις σαν δημιουργός. Αν είσαι έτοιμος, προχώρα."
Οταν ξεκινήσαμε τη σχολή, εμείς η τάξη του 2004, ήμασταν 20 σκηνοθέτες κι άλλοι 15 εικονολήπτες. Οταν αποφοιτήσαμε, είχαμε μείνει 15 μεικτοί.
Γιατί?
Διότι, είτε δεν άντεξαν αυτό που 'χε πεί εκείνη η καρικατούρα για καθηγήτρια, ή απλά επειδή δεν ήταν αρκετά υπεύθυνοι για να τελειώσουν κάτι με αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον.
Στο πρώτο έτος, λοιπόν, ήταν κάποιοι τύποι στο τμήμα... Θα ασχολειθώ με τη μία μόνο.
Ηταν λέει καθηγήτρια Φυσικής... Μιά μικρή, κοντή κομπλέξω, προσθέτω εγώ. Δε με νοιάζει το ότι γράφτηκε ως σπουδάστρια Σκηνοθεσίας, όσο με πείραξε η απάντησή της στο "Γιατί ήμαστε εδώ" που έθεσε ο μέγας Σκαλενάκης στο πρώτο μάθημα Θεωρίας...
"Ετσι... χωρίς λόγο... απλά μου αρέσει... μάλλον για χόμπι..."
[Παύση]
Χόμπι. Ναι, όντως γιατί όχι? Δεν δώσαμε πολλοί από 5.000 ευρώπουλα/χρόνο απλά για ένα ....χόμπι.
Θα μου πεις, τα δικά σου λεφτά τρώει? Οχι. Απλά τον χρόνο μου. Γιατί τα παράτησε αμέσως μετά το τέλος του Πρώτου έτους.
Και στην αποφοίτηση, μείναμε εμείς κι εμείς...! Αυτοί που όντως θέλουμε να γίνουμε κινηματογραφιστές, και που πολλοί από μας, δεν τα είχαμε έτοιμα τα 15 χιλιάρικα για να σπουδάσουμε σκηνοθέτες (γιατί εικονολήπτες όσο να 'ναι, πιό εύκολα βρίσκεις δουλειά) σε μία κωλοχώρα που δεν έχει ΚΑΝ σινεμά.
Θα μου πείτε, ΜΑ! έχουμε τη χρυσή δεκαετία.
Θα σας πω ΜΠΑ! τί μου λέτε! Την εποχή δηλαδή που στην Ιταλία ο Φελίνι έκοβε κι έραβε σε κινούμενους καμβάδες αριστουργήματα σύγχρονης τέχνης, εμέις εδώ γελούσαμε με τη βλάχικη προφορά της Στυλιανοπούλου και το αδερφίστικο στυλάκι του Παράβα, και θα το ονομάσουμε και Σινεμά? Με συγχωρήτε... Προφανώς εγώ είμαι λάθος.
Θα μου πείτε, ΜΑ! έχουμε τον Τεό!
Ναι τον Angelbird. Τον μαέστρο της αργόστροφης κυκλικής πλοκής και της μνημειώδους έκφρασης "Φύση, μόνος εγώ, μόνη κι εσύ, πάρε ένα μπισκότο". Αυτό το χρυσό παράδειγμα ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ! που σε κάνει να απορείς "Η Ελλάδα είναι πάνω ή κάτω από τη Ρωσσία"... Και που λατρεύεται από άλλους folklore σχιστομάτηδες, φανατικούς του Πειραματικού Κινηματογράφου. Αυτόν, τον υπέρτατο αλτρουϊστή συναδέλφου, που έλαβε τον Φοίνικα με ύφος "Μή σας πω μου τον χρωστούσατε κι όλας". Αυτόν τον χρυσό άνθρωπο, που ενώ έχει ήδη δικά του λεφτά, απαιτεί σε κάθε του παραγωγή χορηγία από το Κέντρο Κινηματογράφου.
Κρίμα, γιατί εγώ νόμιζα πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου υπάρχει κυρίως ως οικονομική βοήθεια στους νεότερους σκηνοθέτες που δέν έχουν χρήματα να διαθέσουν για να συνθέσουν με ψυχή και αίμα ένα όραμά τους, μία ταινία.
Μάλιστα, αυτό είναι το Σινεμά μας.
Αν εξαιρέσεις κάποιες ταινίες, φωτεινά παραδείγματα σωστής τεχνικής, αυτό είναι το Ελληνικό Σινεμά.
Και εύλογα, θα με ρωτήσετε, "κι εσύ αφού τα κατηγορείς και τα ήδη ξέρεις, τί σκατά κάνεις εκεί;"
Το όνειρό μου πραγματικότητα κάνω.
Θέλω να φτιάξω ταινίες, ή να σκηνοθετήσω-βοηθήσω σε μία σπιρτόζικη τηλεοπτική σειρά.
Θέλω να δώ κι άλλους νέους καλλιτέχνες να συμφωνούν, και να βοηθήσουν μαζί μου.
Ρε πούστη μου, είναι τόσο δύσκολη μία Ελληνική Νουβέλλ Βάγκ?
Οχι, το λέω γιατί οι έλληνες κάπως την έχουμε δει με τους άλλους λαούς του κόσμου, και δεν είπαμε ποτέ "Ναι ρε παιδί μου, οι κουτόφραγκοι έχουν γυρίσει και σελίδες της ιστορίας."
Και δε θέλω τη Νουβέλλ Βαγκ των επωνύμων!
Είμαι 22 ετών, και κουβαλάω ένα άγνωστο επίθετο. Ηδη φοβάμαι καλά καλά για τις εξετάσεις Αδειας ασκήσεως επαγγέλματος.
Δε με λένε Αγγελοπούλου, Καρβέλα, Θήλυ Βούλγαρη, ή Άρρεν Βούλγαρης, ούτε Σοφία Κόπολλα, κι ούτε καλά καλά δε με λένε εκείνον εκεί το πρώην αμόρε της Πάρις Χίλτον τον Κώστα έχω-πλοία-πολλά.
Εγώ δηλαδή, δεν αγαπώ το σινεμά;
Και μή σας πώ και πιό πολύ;
Γιατί;;;!
Μα, είναι δυνατόν να αναρωτιέστε το γιατί;;
Θα απαντήσω με απλότατο ερώτημα.
Σπούδασες μάνατζερ. Ησουν φτωχός κι άγνωστος και σου είπαν πως σε μία εταιρία δέχονται κόσμο μόνο με τεράστια βιογραφικά. Ομως... ο διευθυντής, ήταν ο γιός του ιδιοκτήτη... κι ίσα ίσα που έβγαλε μιά σχολίτσα.
Η κόρη Βούλγαρη, φέτος, νά σου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (και μάλιστα σε συνέντευξή της στο Κ της Κυριακής δήλωσε πως δεν θέλει να κάνει ταινίες). Ο γιός Βούλγαρης στα 25 του, νάσου με ταινία μεγάλου μήκους ("Ροζ") - σε μία χώρα που αναγκάζεσαι να είσαι μικρομηκάς μέχρι τα 37 σου για να βγάλεις κεφάλαια -. Η κόρη Βίσση - Καρβέλα, νά σου σειρά υπερπαραγωγή στο mega. Κι εκείνη κοντά στα 25. (Μία όμως ηθοποιός της σειράς, σε ερώτηση δημοσιογράφου για τη Σοφία Καρβέλα, όλως τυχαίως -;- ξέχασε να υμνήσει το ταλέντο της νεαράς.) Καλά, και για τη κόρη Angelbird δεν είχα αμφιβολία... Θα τρέξει σύσσωμο το κέντρο Κινηματογράφου να της γλύψει τα πισινά...
Εμείς ρε παιδιά, γιατί δεν έχουμε μέλλον;
Επειδή ήμαστε χωρίς βύσματα;
Επειδή εγώ παρέδωσα μία πτυχιακή ταινία που δεν ήταν για τα δόντια τους, πάει να πει πως είμαι ΟΥΦΟ;
Που δούλεψα πάνω της 2 χρόνια, που τη μόνταρα χωρίς βοήθεια, πού, πού, πού;
Και μου λέει ο άλλος, από το πρώτο καρέ, "Τί λέει εκεί δε καταλαβαίνω;"
Ναι ρε φίλε, κάτσε να σου μεταφράσω τη Κθουλική Μυθολογία!
Λοιπόν, ναι, μία Νουβέλλ Βαγκ κι ας μήν έχω το Τρυφώ για επίθετο.
Φτάνει πιά !
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου