Το Σπίτι Με τα Στάχυα

Πάντα στα όνειρά μου πάω σε στάνταρ μέρη. Κουφά, αλλά μέρη.

Σαν ένα μικρό λεωφορείο ονείρων, που πάντα τα επισκέπτομαι συχνά, αλλά η δράση αλλάζει.

Και κάπου στα προάστια των ονείρων μου, υπάρχει ένα σπιτάκι.

Δε το πιάνουν οι άνεμοι, οι καταιγίδες. Και συχνά πάω με παρέα.

Είναι σαν μία πόλη από μόνο του, η είσοδός του έχει ένα-δυό μέτρα από τον δρόμο… Παντού στάχι κι άχυρο. Και ζέστη, πολλή.

Είναι μικρό, με επίπεδη σταρένια στέγη, και ξύλο στα δοκάρια.

Γύρω γύρω στο οικοπεδάκι, στάχινοι τοίχοι υψώνονται μέχρι το ύψος των γονάτων, και περιμετρικά περικλείει κάποια αυλή. Γύρω, φαναράκια, χρωματιστά, κι οι δρόμοι πέτρινοι – μα τα σπίτια είναι αχυρένια. Κανείς δε φοβάται τη φωτιά. Δε τους νοιάζει ο άνεμος, μόνο γύρω από αυτή τη παράξενη πόλη υπάρχει χώμα λεπτό, καφετί σαν της ερήμου. Κι ο ουρανός στον ορίζοντα είναι κατακάθαρος – και το φως του Ηλιου δε σε τυφλώνει.

Πάντα πάω εκεί.

Τα βράδια τους είναι σαν γιορτή. Οι άνθρωποι δεν έχουν πρόσωπα, και συχνά τα σώματά τους είναι βαμμένα με πράσινα, πορτοκαλί και κίτρινα χρώματα.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι, ρίχνω το χέρι κάτω και χαϊδεύω τις άκρες από τα στάχυα.

Και περιμένω η ζωή μου να κοπεί – και να ξαναξυπνήσω.