Επιβίωση

Εκεί που έψαχνα τα Mp3 μου διότι έπειτα από φορμάτ, αυτό είναι must, έπεσα πάνω σε έναν δίσκο που κάποτε αγαπούσα πολύ. Θα μου άρεσε να το μοιραστώ μαζί σας… Γιατί μιά demon λέει ότι δεν ανοίγομαι. Ελπίζω να το διαβάσει ;-)

To 1999-2000, πήγα Λύκειο. Κι έμεινα βέβαια στη πρώτη, διότι – κακά τα ψέμματα – είχε αρχίσει η πνευματική επανάσταση κι η γραψαρχιδιά, η αδιαφορία και η θλίψη. Το 2000-2001, πήγα δεύτερη φορά τη τάξη (και άμα δε περνούσα bye bye love καθώς το Αρσένιο σύστημα έλεγε ότι ο μαθητής μπορεί να επαναλάβει 2 φορές μόνο μιά λυκειακή τάξη και μετά τζους). Εκεί γνώρισα κάποια παιδιά σχετικά αξιόλογα, άλλα που δεν ήταν ικανά να με τροφοδοτήσουν και άλλους που απλά συμπαθούσα.

Οπως πάντα, στο θρανίο υπήρχε ένα diskman.

Να σημειώσω πως τότε άκουγα φανατικά Ατλαντίς – πριν κλείσει τη πρώτη φορά (με το υπέροχο και τετραπέρατο ΠΑ.Σό.Κ.). Κι έτσι άκουγα Διόνυσο, Ψόφιους Κοριούς, γενικά η Ελληνική Ροκ φάση έμενε ανεξίτηλη πάνω μου.

Οταν έμεινα λοιπόν, και δίχως φίλους, με μιά νέα αρχή, και τίποτα στο χέρι, τα βράδια του καλοκαιριού και της μοιραίας μοναξιάς μου, άκουγα Ατλαντίς. Μηλιώνη και Δανέζη μέχρι το ξημέρωμα… Εκείνους που είχαν “χαλάκι” το κομμάτι των Sentenced – The Golden Stream Of Lapland? Μπορεί να ‘μαι και τελείως λάθος.

Anyways, η κουβέντα με μία φίλη έφερε τις Πέτρινες Ψυχές.

-“Μαλάκα… Το έτσι απλά, τί κομματάρα…”

-“Μαλάκα… Πέτρινες ψυχές λες;”

-“Μαλάκα μου ναι, το κομμάτι είναι μεγάλη κ_βλα”

-“Βρε μαλάκα, ξέρω τον πιανίστα τους, θα σου γράψω το cd τους σε κασσέτα”

-“Αντε ρε μαλάκα να κάνουμε κέφι!”

Η χρήση της λέξης μαλάκα είναι actual, δεν είναι υπερβολή.

Οντως η κοπέλα μου έγραψε τη κασσέτα (ουάου είμαι κι εγώ πουρό!!), TDK μάλιστα (ευτυχώς γιατί οι RAKS έτριζαν μετά το 1000ό άκουσμα).

Ακούγαμε μουσική. Τις Πέτρινες Ψυχές.

Μου λέει.

-“Μαλάκα, την Επιβίωση την έχεις ακούσει;”

-“Παίζει ρε μαλάκα, στον Ατλαντίς άμα το παίζει θα το ξέρω”

-“Δε παίζει ρε ζώο, άμα το ‘χες ακούσει θα σου ‘χε χαραχτεί στη μνήμη σου”

-“Γιατί ρε μαλάκα;”

-“Γιατί είναι σαν να τραγουδούν για σένα βρε μαλάκα…”

Ντόϊνγκ.

-“Ελα μαλάκα, μετά από αυτό είναι, έχε τον νού σου κατά το τέλος, το τετράστιχο μου θυμίζει καργόπουλο εσένα…”

Η εποχή εκείνη μύριζε αίμα και καπνό.

Τα πρώτα αυτοκαταστροφικά είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους, και αν έβλεπα κάπου .. αλκοόλ ασυνόδευτο, το ‘παιρνα αγκαζέ κι έπινα μέχρι που λιποθυμούσα. Οι γονείς μου το μόνο που ήξεραν τότε να κάνουν ήταν να γκαρίζουν αχαλίνωτα για το σχολείο, για το ντύσιμό μου, για τα πάντα. Δεν μπορώ να πω πως είχα κάποιον σε τούτο τον κόσμο εκτός από τις γάτες μου, και ίσως τη ποίησή μου (μή πει κανείς να ανεβάσω εδώ, δε παίζει :-P).

-“Ελα ρε ακούς; Τώρα μπαίνει το κομμάτι”

-“Ακούω ρε μαλάκα…”

Τα σαπιοκάραβα χτυπιούνται από τον ίσκιο τους

μα όταν τα βλέπουνε τα αστέρια φέγγουν πάλι

γιατί αν κάποιοι ξέρουν πάντα να ονειρεύονται

είναι οι μάγκες που τους άξιζε μια χάρη

Πάνω σε στίχους ταξιδεύουνε αδιάβαστοι

ξενιτεμένοι, ονειροπόλοι πικραμένοι

μακάρι κάτι από μένα να τους χάριζα

κάτι μικρό απ’ τη ζωή τη γαμημένη