Μία Ιστορία Για Δύο Άτυχα Σπουργίτια

Η μέρα μου σίγουρα δεν ξεκίνησε καλά αλλά ας αρχίσουμε από την αρχή.

Στο μπουρί του απορροφητήρα μου εδώ και 10 χρόνια κάνουν τη φωλιά τους μικρά σπουργιτάκια, γεννούν τα αυγά τους, τα μωρά μεγαλώνουν, κι ο κύκλος συνεχίζεται έτσι ακριβώς.

Επεσε όμως μέσα στον απορροφητήρα ο ένας γονιός. Ξεβιδώσαμε το κωλόπραμα, το σπουργίτι πέταξε κι έφυγε από το παράθυρο.

Μία ώρα μετά έπεσε ένα μωρό. Τρόμαξε, σώπασε, ανάσαινε γρήγορα και το ποδαράκι του ήταν σπασμένο. Μόλις που είχε βγάλει φτεράκια.

Ένα τέταρτο έπειτα έπεσε κι άλλο μωρό. Μικρότερο, πιό αδύναμο. Μωρό…

Αποφασίσαμε να πάρουμε τηλέφωνο την Ορνιθολογική Εταιρία. Και αυτό γιατί όσα πουλιά έχω προσπαθήσει να σώσω (και μιλάμε για ενήλικα πουλιά), μόνο ένα κατάφερα να ελευθερώσω στη φύση. Δεν με έπαιρνε ούτε να κάθομαι να κοιτάζω. Δεν έφτανα τη φωλιά, δε γινόταν να ρίξω το μπουρί, οι γονείς τους τα έψαχναν, εγώ παραλίγο να βάλω τα κλάμματα για τη τύχη μου τη πηδιόλα και πως χαιρόμασταν τη μία που ακούγαμε τα μωρά και την άλλη τη μία στιγμή που άλλαξε τη ζωή αυτής της οικόγενειας, βάζοντας τα παιδιά σε θανάσιμο κίνδυνο.

Μας παρέπεμψαν στο Κέντρο Περίθαλψης στην Αίγινα.

Φτιάξαμε ένα όμορφο κουτί – κρεββατάκι, και φύγαμε για Πειραιά.

Το καράβι έφτασε, ο καπετάνιος με οδήγησε στον λοστρόμο, κι εκείνος βλέποντας το κουτάκι με τις τρυπίτσες κατάλαβε πως πρόκειται για πουλάκι.

Τα χαιρέτησα, προσευχήθηκα να ζήσουν, σιχτήρισα τη φύση που είναι φόνισσα και αυτοκαταστροφική, προσπάθησα να με παρηγορήσω πως έκανα ότι μπορούσα, και έφυγα από τον Πειραιά με τη καρδιά μου υποβασταζόμενη.

Εύχομαι να έκανα ότι μπορούσα.

Σίγουρα το να περιμένω να πεθάνουν μπροστά μου δεν ήταν κι η καλύτερη επιλογή, ελπίζω πως έκανα ότι καλύτερο…