Η βροχή τους είχε ήδη πιάσει δίχως προειδοποίηση. Η νύχτα ήταν πυκνότερη από το νερό που έπεφτε.
Κι η μυρωδιά του νωπού χώματος...
Μαγιάτικο χώμα, διψασμένο και τα υπόλοιπα δέντρα να δέχονται παθητικά το βάρος των δροσοσταλίδων.
Φτάσαν μπροστά στη πόρτα.
Η μυρωδιά της βροχής μου θυμίζει εσένα... Κείνη την πρώτη μας εποχή...
Είναι φυσιολογικό :) Δεν είχαμε μουλιάσει μόνο μιά και δύο φορές τότε...
Φοβούμαι, αν σπάσουν τα δεσμά μας δε θα μπορέσω να σε ξεπεράσω ποτέ, θα πεθάνω, όλα μου θυμίζουν εσένα, οι εποχές όλες τους οι μυρωδιές και τα χρώματα, δε θα ξεπεράσω ποτέ όσα περάσαμε.
Κι εκείνη, έριξε τα μάτια της,
και χαμογέλασε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου