Apropos of sleep, that sinister adventure of all our nights, we may say that men go to bed daily with an audacity that would be incomprehensible if we did not know that it is the result of ignorance of the danger.
-Charles Baudelaire
Πάσχω από όλα εκτός από Ναρκοληψεία και Υπνοβασία.
Μαγεύομαι από τους μύθους γύρω από τον Υπνο, από τα όνειρα και το υποσυνείδητο... Αιώνια έφηβος, να ψάχνω πληροφορίες, να καταριέμαι που ήμουν σκατένιος μαθητής και δε μπόρεσα ποτέ να γίνω νευρολόγος - ερευνητής ύπνου, αρκούμαι στο να βγαίνω για περιπέτειες, κάθε νύχτα, σε εξπρεσσιονιστικά όνειρα που εναλλάσουν τα κάδρα του Φελίνι με κείνα του Μουρνάου, και τελειώνουν με τα κάγκελα της Αρτ Νουβώ να κλείνουν πίσω από τη πλάτη μου, καθώς εγώ θα ανοίγω τα μάτια μου.
Λένε πως αυτές οι δισλειτουργίες, πάνε κληρονομικά. Α ρε μάνα-πατέρα τί μου κάνατε!
Το πρώτο μου ήταν ανέκαθεν η παράλυση ύπνου. Με λίγα λόγια πρόκειται απλά περί ... εγκεφαλικής παρεξήγησης - αφού ενόσω βρίσκεσαι σε REM και το μυαλό σου έχει κλείσει τα νεύρα της κίνησης του σώματος (δε θα ταν και πολύ sic να κάνεις ότι περπατάς στον ύπνο σου και να το κάνεις κι εσύ κανονικά), με λίγα λόγια παραλύεις επίτηδες και μπαίνοντας στον κόσμο των ονείρων σου, ο εγκέφαλός σου ξυπνάει απότομα - αφήνοντάς σε παράλυτο με παραισθήσεις, με παρακρούσεις, και τρόμο. Με λίγη εκγύμναση βέβαια, μπορείς να αρχίσεις να σκέφτεσαι κοιμάμαι, δεν είναι αλήθεια, ονειρεύομαι - ας κουνήσω το δάχτυλό μου, μπορείς να το πολεμήσεις - όμως ποτέ να το ξεπεράσεις εκτός κι αν θες να πέσεις στα drugs τα οποία βέβαια δε θα σε αφήσουν να ανοίξεις τα μάτια σου.
Υπναγωγεία, Αϋπνία, Lucid Dreams, και έπειτα οι μύθοι για τη Μόρα, τα Incubus και τα Succubus, τα ψυχικά βαμπίρ, τη Lilith και κατά πόσο ευθύνεται...Κι οι Εφιάλτες... Κάθε βράδι... Να μή μιλήσω για το αίσθημα τρόμου, που δε το εύχομαι σε κανέναν (ναι ναι ου, για κάμποσους θα γούσταρα πολύ να το παθαίνανε).
Ο Κάφκα κρατούσε ημερολόγιο Ονείρων (Träume: "Ringkämpfe jede Nacht"), καθώς και αρκετοί άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες.
Κι εγώ το σκέφτομαι μερικές φορές.
Λένε πως σε βοηθά να αποχωρίζεσαι από το συνειδητό στο ασυνείδητο, ή ακόμα και να καταλάβεις γιατί τα βλέπεις όσα βλέπεις.
Πάλι χτές το παθα. Αλλά δεν ήταν παράλυση αυτή τη φορά, ήταν τύπου Λάμια/Μόρα/Λίλιθ ετσέτερα...
I sensed the wretched spectres of the drowned staring across from some distant shore...
[Sopor Aeternus & The Enseble Of Shadows]
Κάπως έτσι ήταν, οι πνιγμένοι στιβαγμένοι εκεί, να αιμορραγούν τα μαλακωμένα χέρια τους από τις αρθρώσεις. Αυτό δεν ήταν το σοκαριστικό. Το ΣΟΚ ήταν που άκουγα έναν τύπο να κλαίει μανιακά θρηνόντας για τον καθένα από αυτούς και τις οικογένειές τους, αλλάζοντας τη φωνή του, και στοιβάζοντάς τους όλους άψυχους μπροστά στα πόδια μου.
Οι Ινδιάνοι λέγαν, πως αν καταγράψεις το όνειρο που σε βασανίζει, θα λυτρωθείς. Μπορώ να πώ πως πιάνει περισσότερο από τις Ονειροπαγίδες. Αν και με έχουν βοηθήσει αρκετά. Ή εγώ αυθυποβάλλομαι ώστε να με βοηθούν. Το να καταλήξω να πρωταγωνιστώ στον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες δε θα μου άρεσε. Τουλάχιστον τώρα παίζει να κοιμηθώ χωρίς να μου πάρει ο Κρούγκερ το κεφάλι. Χεχεχ.
Κοιμήθηκα μία ώρα απόψε. Αλλά θα κοιμηθώ με μαχαίρι κοντά μου σήμερα... Για όσους δε ξέρουν τα παγανιστικά δεισιδαιμονικά των Βαλκανίων, ένα μαχαίρι θα σου χρησιμεύσει να "κόψεις" τη Μόρα και να τη διώξεις. Μέχρι το επόμενο βράδι.
Άσχετα με το τί αισθανόμαστε σε αυτή τη πραγματική Second Life κι όχι σαν εκείνο το χαζοπαίχνιδο για χοντρούς και χοντρές που σταφιδιάζουν μέσα στη κλανιά τους γιατί έχουν κόμπλεξ και δε μπορούν να βγούν έξω, το παιχνίδι με τον εγκέφαλο είναι πάντα ενδιαφέρον...
Και αρκετά... Καφκακικό θα έλεγα, μόνο που ακόμα κι ο Κ. θα είχε αντιδράσει με λιγότερη υστερία κρίνοντας από τα ντεσιμπέλ της πρωϊνής μου κραυγής για να ξυπνήσω. Και το χειρότερο; Είχα τη γάτα μου στα πόδια και νόμιζα προς στιγμήν πως παίζω στο Μάτι της Γάτας του Στήβεν Κίνγκ.
Αλλά τί να κάνουμε.
Ετσι είναι.
Η ομορφιά βρίσκεται στα περίπλοκα, και στις κλειστές πόρτες του εγκεφάλου μας.
Εχω μία ελπίδα μέσα μου πάντως, πως με όσα περνάω με τον Υπνο μου, ίσως κάποτε καταφέρω κι εγώ να γράψω κάτι τέτοιο - κι ίσως να το σκηνοθετήσω.
Για τους Αγγλομαθείς, μία νουβέλλα τρόμου...
Λέϊντις εντ Τζέντλεμένε (αλά Μπουγάς):
by
Howard Philips Lovecraft.
Όνειρα γλυκά...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου