Αγαπημένο μου Πισί, φίλε αναγνώστη!!!
Η μέρα σήμερα ήταν ολίγον τί κουφή!
Πολλά καλά συνέβησαν κι έχω αρχίσει να ανησυχώ...
Εκεί που ψαχνα για μία κάμερα που χα ξεχάσει καιρό τώρα κι αποφάσισα να τη ξαναβγάλω στη γύρα (γιατί έχω και 3-4 πανάθεμά με ο σκηνοθέτης), έπεσα πάνω στα πρόχειρα τετράδια του Λυκείου...
Πώ φίλε/η αναμνήσεις!
Ποιήματα, τραγούδια, καρδούλες κι αραχνίτσες στις γωνίες... Χρώματα μεταλλιζέ που σχημάτιζαν ονόματα συγκροτημάτων και καλλιτεχνών, ονόματα υποψήφιων θυμάτων αισθήματος, πού και πού κανάς διάλογος με τον εκάστοτε διπλανό μου φίλο Ακη τον ΑΕΚτζή - χρυσό παλλικάρι κι εξαίρετος ηθοποιός - και μερικά... manual blogging για μένα και τον εαυτό μου όταν μεγαλώσω...
Ημερομηνίες... και ότι άλλο βάλει ο νούς σου! Τριφυλλάκια, σκιτσάκια, καρικατούρες καθηγητών, βαμπίρ ζωγραφισμένα με μολύβι και οι κουφές ημερομηνίες κάτι 1897 κάτι 1902, ανάλογα με το μπλέξιμο της χρονιάς και ανάλογα την στάμπα του καφέ απάνω!
Πολύ πιό σπάνια είχαν σχέδια από φίλους, αφιερώσεις, στίχους και σχόλια πάνω σε μαθήματα...
Δε θα πώ πως τα λησμονώ γιατί θα ήταν ψέμα, δε πέρασα και τα καλύτερα χρόνια στον στρατώνα του σχολείου.
Ούτε οι κοπάνες μου λείπουν ούτε το μαρτυρικό ξύπνημα.
Το μόνο που μου άρεσαν είναι κάποια πράγματα που μόνο η Μαριδούδου μου ξέρει (: ...
Απλά ήρθα τόσο φάτσα με το τότε που μου κατσε βαρύ τα πόσα έχω ήδη ξεχάσει...
Το καλύτερο μέρος ήταν πως πάντα τα παιρνα κατοστάφυλλα και πολλές φορές με σκληρό εξώφυλλο.
Οταν το τετράδιο ήταν το κλασσικό μπλέ σκούρο με τα μικρά ανάγλυφα ρομβάκια, ζούσε με αυτό το εξώφυλλο για περίπου 2 βδομάδες (άλλωστε μόνο αυτό και μία κασετίνα γεμάτη μαρκαδόρους και πένες είχα μαζί μου σε μια τσάντα των 9 λίτρων), έβγαζα προσεκτικά το μπλε περιτύλιγμα και το άφηνα με το γκρί μισοφθαρμένο χαρτόνι. Μετά τσιμπούσα τους μαρκαδόρους, τα μαρκαδοράκια και τους ανεξίτηλους και ζωγράφιζα ή έγραφα πάνω.
Κάπου βρήκα κι ένα τσίγκινο κουτί, με σκισμένα ραβασσάκια. Αιτίες για στεναχώρια κυρίως. Και μέσα σε αυτά, το κοπίδι της χειροτεχνείας, που συνήθως το χρησιμοποιούσα για να χαράζω βαθύτατα το θρανιάκι μου - έπειτα έβγαζα το βαζάκι το blanco και πασσάλειβα το έργο μου. Τέλος, με το ίδιο κοπίδι, το έξυνα σαν σπάτουλα ώστε να μείνει μόνο το άσπρο μέσα στο χαρακωμένο ξύλο.
Φάση είχε να τα κάνεις όλα αυτά χωρίς να σε πάρουνε χαμπάρι!
Γλυκόπικρα χρόνια.
Θλιβερά.
Κι όμως, απέραντα καλλιτεχνικά...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου