άΝΘΡΩΠΟΙ

Οι άνθρωποι γύρω, περπατούν - ακούς κάθε λογής σκέψεις, κι ίσως κάθεσαι κι εσύ στο κάθισμα ενός λεωφορείου να κοιτάς παρατηρώντας τους άλλους.

Με τη σειρά τους, οι άλλοι κοιτούν κι εσένα. Αηδιασμένοι κι ίσως φοβισμένοι. Δε το χωρεί το άδειο τους κεφάλι πως το έρεβος έχει το πιό άγριο κι όμορφο φως.

Σε κοιτούν - περπατάς από δίπλα τους - κι εκείνοι στρίβουν αδιάντροπα το κεφάλι τους προς το μέρος σου, κοιτάζοντάς σε περιπαικτικά ίσως - για να σε παρατηρήσουν περισσότερο και να ζυγίσουν τη διαφορετικότητά σου.

Το πώς μυρίζεις, το πόσο καπνίζεις, τί καπνίζεις, τί σκέφτεσαι, τί νιώθεις, αν είσαι καταθλιπτικός ή απλά καθυστερημένος, Σατανιστής ή Λιακοπουλικός, τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις, και ποιά είναι αυτή η όμορφη γκόμενα δίπλα σου, κι αυτός ο γκόμενος πώς της κρατάει το χέρι...

Και έπειτα, στον δρόμο, θα σε σπρώξουν κι ίσως σε κλωτσήσουν, ή ακόμα μπορεί να φωνάξουν μέσα στα αυτιά σου, ή να βήξουν μπροστά στη μύτη σου, σαν εσύ να μήν είσαι εκεί - σαν εσύ να μήν ήσουν ποτέ εκεί...

Ψάχνουν να βρούν μία ρωγμή στο παράθυρό σου για να χυθούν μέσα σου σαν ιός, να βρουν τους πιό κρυφούς σου πόθους, να γίνουν μέρος τους, κι έπειτα να προσβάλλουν τα κύτταρά σου με τον πιό διαστροφικό πόνο...

Ετσι ώστε να μή μείνει κανένα φρικιό γύρω...