Αχ.. Αγάπη μου…!

Είσαι εκεί ρε παιδί μου, όποτε προσπαθώ να διελευκάνω το χάος του μυαλού μου, πετάγεσαι και γίνεσαι κι εσύ ένα από τα νούμερα και τις σελίδες του παρελθόντος και του παρόντος μου.

Και μου αρέσει.

Λατρεύω τη φωνή σου. Αυτή την άρθρωση που τόσο με έχει δέσει στα παλιά.

Τα απαλά σου μαλλιά, ένα μεταξένιο ρούχο…

Το βλέμμα, τα μάτια σου, μία θάλασσα το καθένα τους.. Κοιτούν υπεροπτικά, ξέρεις πως ότι και να κάνεις θα τα καταφέρεις.

Γυρνάς τη πλάτη, φεύγεις μπρος γρήγορα – σαν να μή θες να με κοιτάξεις που τρέχω ξοπίσω σου.

Και πηδάς από τον γκρεμό.

Και μου περιστρέφεις τ’ άντερα κάθε φορά, μία από ενθουσιασμό και μία από τσατίλα.

Γιατί ρισκάρεις, κι αυτό σε θρέφει.

Σου αρέσει να με κοιτάς ενώ έχεις λαχανιάσει – μία στάλα ιδρώτας γλυστράει στο μπράτσο σου.

Ναι.

Με θέλεις.

Να με αποφύγεις από τις φωτιές και από τα αγκάθια, τις λάσπες και τους άδειους γεμιστήρες.

Μα θα με βρείς μπροστά σου, ξανά. Να σε πασπατεύω από γωνία σε γωνία, αγκομαχώντας να ανοίξω τη θήκη σου και να σε βάλω στη θέση σου. Εκεί που ανήκεις.

Τί να κάνεις όμως…

Ετσι είναι όταν παίζεις Λάρα Κροφτ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(ΟΚ, πόσο σας ξενέρωσα; ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ)