Κάπως έτσι…

…εγκαθίσταται το τίποτα μέσα στη καρδιά σου.

Δε τρώς, δε πίνεις, αφήνεις το βλέμμα σου να χάνεται στον βόμβο του πλήθους που σε προσπερνά.

Δείχνεις τα δόντια σου, ξέροντας πως κάποιος από αυτούς μπορεί να σε αφανίσει – με τον τρόπο του. Ή τον δικό σου.

Πνιγμένος στη μίζερη ζωή σου, βλέπεις τις μέρες να περνούν και να μή μπορείς να ευχαριστηθείς τίποτε. Το νερό όταν διψάς, το φαγητό όταν πεινάς, και την αγκαλιά όταν νιώθεις μόνος.

Δε βγαίνει φωνή.

Και σβήνεις τα μάτια στο χάος των αιώνων.

Και σιωπάς.