Στον ξύπνιο μου, λατρεύω τη θάλασσα. Την αγκαλιά της και τους ψίθυρούς της. Τον παφλασμό στο κύμα, και τη σιωπή της όταν ο βυθός κάθεται ήσυχος το ηλιοβασίλεμα.
Κι έτσι, και στα όνειρά μου υπάρχει πολύ συχνά το στοιχείο του νερού.
Μα ακόμα πιό συχνά, κολυμπώ σε μία θάλασσα που είναι σαν γύρω της να τελειώνει ο κόσμος – δεν βλέπω άλλη αμμουδιά, και εκεί μέσα μπορώ να κάνω τα πάντα. Στην αρχή, είναι λάδινη, και διαυγής. Επειτα, τα πέλματά μου σκαλώνουν σε πέτρες, σε βράχους, και το νερό γίνεται ρηχό.
Η έξοδος προς την αμμουδιά είναι αδύνατη.
Και παίρνω ώθηση και πέφτω όλο και πιό πίσω, τα πόδια δε πατώνουν πιά και γυρίζω τη πλάτη μου στο εμπόδιο κολυμπώντας βαθύτερα.
Και βαθύτερα..
Αραγε – θα πνιγώ;
4 σχόλια:
Και εμείς τι κάνουμε? Μπρίκια κολλάμε? θα σε σώσουμε..
Οχι φυσικά!!!Απλά σ αρέσει το κολύμπι στα βαθιά κι ο κίνδυνος σε γοητεύει!!!Δεν μασάς εσύ είμαι σίγουρη!!!
@if: Α ρε μπαγασάκι :P
@dreamer: Μπα... Μην ορκίζεσαι...
egw diafwnw me tous apo panw "synadelfous" kai epeidh gnwrizw to past kai eimai kai sentimental asshole i say plz step away from da sea ;)
Δημοσίευση σχολίου