Οταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούν – με χίλιους τρόπους, είπε Ο ποιητής…
Λοιπόν έχει κατά μέρος δίκιο, αλλά και άδικο.
Ο πρώτος τρόπος για να πονέσεις έναν άνθρωπο είναι να τον ξέρεις επιφανειακά και να πεταλουδίζεις στο περιβάλλον του.
Φυσικά χρειάζεται και τρελλό κάλο στο μυαλό, να μήν επικοινωνείτε καθόλου.
Από την άλλη υπάρχει κι η κατηγορία των ανθρώπων που γνωρίζεις πολύ καλά.
Τί κάνεις όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο; Είτε είναι οι γονείς σου, οι φίλοι σου, οι ερωτικοί σου σύντροφοι;
Δε σε νοιάζει να σε βρίσει ο ξένος, τον βρίζεις κι εσύ.
Δε σε νοιάζει να σου πεί ψέμματα ο ξένος, του λες κι εσύ άλλα τόσα.
Δε σε νοιάζει να σε θάψει ο ξένος, τον θάβεις χειρότερα.
Δε σε νοιάζει να σε παρεξηγεί ο ξένος, εσύ τον έχεις ήδη παρεξηγήσει.
Τί γίνεται σε όλες αυτές τις σχέσεις που θές απαιτείς να ξέρουν έστω και τα βασικά για σένα; Και τελικά δε ξέρουν τίποτα;
Το κάνουν από αφέλεια, από βλακεία ή από ντεκαπαρισμένη ρίζα;
Και βρίσκομαι με μοναχά έναν μόνο άνθρωπο να ξέρει τα πάντα για μένα, και ένα σωρό άλλους που απλά αναπνέουν για να συνδιαλέγομαι για τα βασικά.
Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, καλά σαράντα…
8 σχόλια:
2 είναι τα τινά τότε.
1. το κάνει για να σε πληγώσει.
2. το κάνει επειδή δεν ξέρει ότι σε πληγώνει.
Τους ξένους ποιός τους γα^$%#ει τέλος, τέλος;
Ποτέ μην υποτιμάς τους "απλά συνδιαλεγόμενους" όμως. Καμιά φορά μπορεί να σου πούνε κάτι και να σε κάνουν να δεις την κατάσταση με άλλο μάτι.
Προφανώς, κάποιοι δεν σε ξέρουν αρκετά, επειδή δεν έχουν μπει καν στον κόπο να σε γνωρίσουν. Σαφώς και το ξέρεις αυτό Vampiraki, δεν περίμενες εμένα να στο πω αυτό...
Δεν μπορώ να σου πω τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση. Δυστυχώς η ιστορία είχει δείξει πως απλά κάποια στιγμή κουράζεσαι να περιμένεις να σε μάθουν και τα παρατάς.
Είναι κρίμα και άδικο, αλλά μάλλον έτσι είναι η ζωή...
είναι ωραία η αίσθηση όταν κάποιος με μια μικρή κίνηση φανερώνει πόσο σε ξέρει , ξερεις από τα καθημερινά απλά πράγματα ..
ετσι ακριβως ρε μαγκα!απο τις καλυτερες αναρτησεις σου!
αν βρήκες έστω έναν άνθρωπο να ξέρει τα πάντα για σένα και να σε καταλαβαίνει
είσαι πολύ τυχερός.
η διαφορετικότητά μας δεν επιτρέπει κανενός είδους ταύτιση.
και όσο ήμουν νεώτερη, θεωρούσα ότι αυτό είναι τουλάχιστον βασανιστικό.
μεγαλώνοντας το θεωρώ συνάμα ανακουφιστικό: γιατί ποιός θέλει μόνιμη παρέα στα σκοτεινά δωμάτια του μέσα του;
@LiLa: Βασικά δε με ενοχλούν οι απλώς συνδιαλεγόμενοι - με ενοχλούν οι "φίλοι-γονείς-σχέσεις" που μπορεί να γίνουν απλώς συνδιαλεγόμενοι.
Απλά με πληγώνει γιατί τελικά, ούτε εγώ τους ξέρω...
@Μistress: 100% Αυτό που λες. Ηταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου...
@irene: Oντως είναι ωραίο. Αρκεί μετά να μή στο γ@μ@ει με κάτι irrelevant!
@Laplace: Να 'σαι καλά φίλε μου! Καλησπέρα!
@mermy: Η μία περίπτωση που με ξέρει πολύ πολύ καλά είναι τέλεια! Δε λέω όχι!
Δε μπορώ τους δήθεν που θα βάλουν το χέρι τους στη φωτιά για κάτι που τελικά είναι τελείως άσχετο...
...άντε και στα δικά μας!!!Χα χα χα
Φιλιά πολλά!!!
Η γνώμη μου είναι ότι αξία τους δίνεις και που ασχολείσαι!!!
Δυστυχως ειναι ενα απο τα μειον μου... Παρανιωθω...
Φιλακια!
Δημοσίευση σχολίου