Απόδραση

Μερικές φορές ο εαυτός μου ονειρεύεται δίχως να κοιμάται.

Κοιτάζω τα αυτοκίνητα, τον κόσμο, το χλωμό νταβαντούρι στα μπαρ, κλείνω τα μάτια κι είμαι στη πόλη της καρδιάς μου, νύχτα, να ζώ σε ένα μικρό διαμέρισμα τύπου Τζόϋ από τα Φιλαράκια, σε κάποιο Δυτικό δρόμο στη Νέα Υόρκη.

Μισώ τον κόσμο γύρω μου, είναι βλάκας, όμως εγώ τη βρίσκω στη πόλη που δε κοιμάται ποτέ. Στο Μπρόντγουεϊ, και τα γυρίσματα στους δρόμους. Να τρώω ντόνατς στο Σέντραλ Παρκ κι έπειτα τηγανίτες σε κάποιο Diner, κατά τις 3, ίσως και 4, το πρωϊ.

Κι έπειτα με τυφλώνει ο Αττικός Ηλιος κι ανοίγω τα μάτια μου στο χάος.

Θα μπορούσα ποτέ να τα καταφέρω;

Μία μέρα τη φορά…