Ernerst Der Vampire/Ernest Le Vampire 1988

  Όντας Γνωστός Βαμπιρολόγος (η αφεντιά μου), είπα σήμερα να σας παρουσιάσω έναν μικρό φίλο μου, από όταν ήμουν (weirdo) παιδί.

Αυτός, είναι ο Ερνέστο.

Και πολλοί δεν τον θυμούνται.

Ο Ερνέστο, ο Βρυκόλακας, γεννήθηκε το 1988, με αίμα από μελάνι.

Οι ιστορίες του ήταν μεταξύ 2 έως 3 λεπτών…

Η παραγωγή ήταν Γερμανογαλλική, και κράτησε δύο σαιζόν, από το 1988 μέχρι το 1991.

Ο Ερνέστο, δεν είχε φωνή. Καλά καλά δε ξέρουμε αν υπήρξε ποτέ, αφού οι ιστορίες του, ξεκινούν με ποντικάκια και νυχτερίδες που βάζουν την ιστορία σε ένα μηχάνημα προβολής, φυσούν το κεράκι να σκοτεινιάσει η αίθουσα και πάντα το πρώτο πλάνο είναι το όμορφο κάστρο του Ερνέστο.

Δεν υπήρχαν διάλογοι, παρά μόνο μουσική. Τεχνικά, ο Ερνέστο θυμίζει πολύ έναν κινηματογράφο βασισμένο στον Γερμανικό εξπρεσσιονισμό, μόνο που είναι κινούμενο σχέδιο.

Οι ιστορίες του δεν έχουν πάντα λογική. Οι κινήσεις του Ερνέστο σε βάζουν να δεις την ιστορία από τα δικά σου μάτια, καθώς πρόκειται για ταινίες δίχως λόγια και αφήγηση.

Το τέλος όμως είναι πάντα ίδιο.

Ο Ερνέστο δεν ήθελε ποτέ να βάλει τον πόνο και την κατάρα στα ανθρώπινες καρδιές, δε βλέπουμε να ‘χει υπηρέτες, φίλους, είναι πάντα μόνος. Διαβάζει ένα βιβλίο, ερωτεύεται κάποια ψεύτικη γυναίκα, μα πάντα η κατάσταση στραβώνει εναντίον του, τρομάζει, φοβάται, οι άνθρωποι τον πληγώνουν, τον σκιάζονται και θέλουν να τον σκοτώσουν, κι έτσι πάντα ξυπνά έντρομος στο φέρετρό του, και συνειδητοποιεί πώς… ξέχασε να σκεπαστεί – και κλείνει το καπάκι του να κοιμηθεί ησυχασμένος.

Η σειρά στην Ελλάδα προβάλλετο μεταξύ της παλιάς σειράς Batman και The Munsters, στο πάλαι ποτέ SevenX.

Όσο σκέφτομαι πως τότε δεν ήμουν καν στη Τετάρτη Δημοτικού και πορωνόμουν με κάτι τέτοια με φρικάρουν και μαθαίνω πολλά για τον εαυτό μου. Είναι μακάβριο, μα ήταν τόσο γλυκός και αγαθός βαμπιράκος, που κέρδισε τη προσοχή μου. Και όταν το SevenX έγινε Seven κι άλλαξε πρόγραμμα έχασα και τον Ερνέστο και τους Munsters. (Εβλεπα όμως ADDAMS μουχαχαχαχαχαχα)

Ισως κάποιοι από σας να τον θυμούνται, άλλοι ίσως δε τον γνώρισαν ποτέ.

Αξίζει με ανοιχτό μυαλό να δούμε πολλές παρομοιώσεις και υποπλοκές πάνω στις ιστορίες του Ερνέστο.

Δομικά, δεν είναι παρά μία “προβολή” για τα ποντικάκια, όμως για εκείνον, είναι πάντα ένα κακό όνειρο. Δε ξέρουμε αν μπορούμε να βγάλουμε αποτέλεσμα αν υπήρξε ή όχι – δεν έχει λογική.

Ο Ερνέστο μιλάει στη καρδιά του θεατή, και μερικές φορές ίσως κάνει κάποιον να ταυτιστεί με τη μοναχική μελαγχολία του, και μέσα στο πικρόγλυκο χιούμορ του να δεί τον εαυτό του ώς τον Ερνέστο.

Για έναν κινηματογραφιστή – όπως εγώ – ο Ερνέστο κερδίζει έδαφος στις αναλύσεις κώδικα, ψυχολογίας και δράσης.

Για έναν θεατή – όπως εσείς – ο Ερνέστο σας χαρίζει δύο λεπτά σιωπής και πικρού χαμόγελου.

Στο βίντεο που ακολουθεί είναι το Πρώτο και το Δεύτερο επισόδειο από το 1988. Θα ήθελα να ακούσω τις γνώμες σας.

Μέχρι τότε, bloody kisses.