Δε πορώνομαι με καθαρά alternative/rock/pop κομμάτια, όμως οι Rasmus μου έχουν κινήσει τη προσοχή όσο κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια.
Το Living In A World Without You το άκουσα πρώτη φορά σε κάποιο ταξί, συνειδητοποιώντας τους στίχους, τα νοήματά του και την ειρωνεία.
Το ίδιο έπαθα και με το This Is Life της Amy MacDonald.
Δε με τραβάει η rock μουσική παρά μόνο ελάχιστα. Δε μπορώ να πώ πως η γενικότερη ιδεολογία της με μαγνητίζει καθώς πιστεύω πως πολλά από αυτά που αντιπροσώπευε αυτό το μεγάλο είδος, έχουν σχετικά ξεθωριάσει σε έναν κόσμο που δεν είναι πλέον ούτε ερωτεύσιμος, μα ούτε και ιδεαλιστής.
Σίγουρα όμως η Rock είναι η μαμά του είδους που ακούω εγώ since 1978.
‘Ισως χολαίνω κι εγώ.
Κλυδωνίζομαι σε κάποια ακούσματα.
Δε θα ‘πρεπε να ακούω μουσική.
Με ρίχνει.
6 σχόλια:
Ayth thn Amy McDonald 8elw na thn kommatiasw kai na skorpisw ta apomeinaria ths se olo ton kosmo. Ti sou aresei re? apapaaaa...
αδελφε ακουω μονο ροκ κ μεταλ
αυτα τα 2 κομματακια δεν τα θεωρω ροκ βεβαια,αλλα παραδοξως κ εμενα μαρεσουν,ειναι καλα,εχεις δικιο
καλημερες
@LiLa: Ρε μαλάκα ένα κομμάτι μου αρέσει... Τζίζους...
@Laplace: Καλούλια είναι μωρέ, απλά είναι catchy!
Ότι ακούς,ανάλογα την ώρα βέβαια,καλό είναι με μοναδική εξαίρεση τα ελληνικά και ιδίως τα σκυλάδικα..ew!
:)
Gia ena kommati, ok, glytwneis to dhmosio e3eytelismo kai to mastigwma:P
@ Ελένη: Βασικά, φιλαράκι μου, υπάρχουν κάποια Ελληνικά, τύπου Ατλαντίς πρίν το 2002, που έχουν να πούν πολλά...! Στα σκυλέ, συμφωνούμε!!
@ LiLa: ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΗ!
Δημοσίευση σχολίου