Mindmachine

Σάββατο, 14 Μαρτίου 2009.

Κάναμε τάμα στο αδερφάκι 2.Die.4 να πάμε Deine Lakaien. Εγώ γκρίνιαζα, πώ πού θα πάμε τώρα, θα ξενερώσουμε, 5 κι ο κούκος θα ‘μαστε, μπλα μπλα, μα – μου λέει – ξέρεις κομμάτια, θα σου αρέσουν, έλα δε θα παίζει μόνο το Over And Done που το ‘χεις σιχαθεί και βγάζεις καντίλες, τέσπα το κάναμε το ψυχικό και βγήκε και σε καλό.

Βέβαια, το Ticket House έλεγε 30 € στη σελίδα, 35  € τελικά δώσαμε, 21:00 ότι ανοίγουν οι πόρτες, 21:30 ανοίξανε, γαμίδι gagarin – μπήκαμε μέσα, Red Bull δίνει φτερά πάρε και 4 ευρώ γιατί τα παγάκια κοστίζουν however, και το γκρουπ βγήκε στις 23:00, στη φάση που ήδη δε σε κρατάνε τα πόδια σου από την ορθοστασία από τις 19:00 που είσαι στον δρόμο.

Το σακάκι του Veljanov γάμησε – το κούρεμα δε το σχολιάζω είναι trademark – και επείσης γάμησε κι η απόφασή μου να μάθω τσέλο. Πρέπει να περιμένω 1500 € για τα γενέθλιά μου από κάποιον πολύ καλό άνθρωπο (don’t forget έχω birthday στις 27 – hint hint hint).

Τελικά τα ‘ξερα όλα τα κομμάτια, οι εκτελέσεις των κομματιών φανταστικές, τρομερός entertainer o Veljanov - “Sorry we shouldn’t joke with such matters; we are a serious band from Germany”, τη πάλευε με το καλώδιο κι ευτυχώς δε σκοτώθηκε ο άνθρωπος – κάποια στιγμή στο μιαμισάωρο είναι σίγουρο πως θα τσακιζότανε – και φυσικά διορατικός “I don’t think this will make it until the end of the night” (απευθυνόμενος στο μικρόφωνο) – και φυσικά παραπονιάρης “That’s what it happens when you don’t bring your own stuff” – Ειρωνικός (κοιτώντας τους ξενέρωτους στο πάνω πάτωμα) “Those are the rich fellows”. Ελληνομαθείς όταν παραλίγο να μας τραγουδήσει το “Λίγο θάλασσα λίγο κρασί και τ’ αγόρι μου” κι ευτυχώς μας καθησύχασε με ένα μειδιώδες “nein”!

Τελικά πορώθην – η αλήθεια είναι πώς ο κόσμος δεν μπορείς να πείς πως έκανε σαν κάφρος – όσοι γνώριζαν πολύ καλά τα κομμάτια, ίσα που τα ψιθύριζαν, ο χώρος είχε γεμίσει από ευλάβεια – καρφίτσα δεν έπεφτε.

Τρομερό σόου εγχόρδων από τον Τσελίστα/Μπασσίστα και την βιολίστα.

Τρομερή ηχητική και μάλιστα από κείνες που δε σε ξεκουφένουν και που δε στέλνουν πάνω κάτω το στομάχι σου από τα ντάπα ντούπα…

Δύο ώρες χωρίς καμμία κοίλη από έναν φανταστικό Veljanov, η φωνή του σε καθήλωνε από το πρώτο κομμάτι – καθόλου ιδρωμένος, χωρίς να δείχνει ότι σκάει, ή ότι δε μπορεί άλλο, αν είχε τη δυνατότητα θα ‘μενε εκεί μέχρι το ξημέρωμα να μας ταξιδεύει στα 20 χρόνια και βάλε ενεργής τραγουδοποιϊας.

Στο πρώτο Re-entry ήταν η πρώτη φορά που έγινε της πουτάνας. Πόδια κοπανιόντουσαν τόσο που θαρρούσες θα ‘φευγε το gagarin από τη θέση του, φωνές, σφυρίγματα – αποθέωση και μετά ευλάβεια πάλι.

Είπαν άλλα δύο τραγούδια, και σκερτσόζικα ο Veljanov είπε “Καληνύχτα” σε άπταιστα Ελληνικά (ευτυχώς ανέβηκε Levels) και αποχώρησε αυτάρεσκα για να ξαναβγούν στη σκηνή μέσα από την αποθέωση, και να κλείσουν τη συναυλία με το “Love Me To The End”, αφού το προλόγησε λέγοντας “All things come to an end” και προδιαθέτωντας τον πανικό που μόλις έσπειρε.

Εν ολίγης όχι απλά άξιζε τον κόπο αλλά θα ξαναπήγαινα με τη πρώτη ευκαιρία.

Εμ, όταν ο συνήθης παπάρας βάζει το χειρότερο κομμάτι τους (Over And Done) κι αφήνει έξω ύμνους όπως το “Mindmachine” (η νέα μου πόρωση), ή όπως το “Reincarnation”, το “Return”… Τί να πεις…

Χάρηκα που τους γνώρισα μέσα από στην ουσία ένα ακουστικό κουϊντέτο, και δηλώνω επισήμως fan με τα μπούνια…

Θα κλείσω με το Mindmachine… Ακούστε το μή σας πάρει ο διάλος… ;-)