Η Καρδιά Ζητάει Πρώτα Την Ευχαρίστηση

Πατήστε το play... Πρίν αρχίσετε να διαβάζετε τον χείμαρρο της ρομαντζάδας που με έπιασε...

Πάει αρκετός καιρός, κι όμως σκέφτομαι πράγματα που έζησα και με έκαναν αυτό που είμαι.

Ποιός άλλωστε δεν έχει εμπειρίες τέτοιες που τελικά τον σμίλεψαν σε αυτό που είναι τώρα;

 

Βλέπω γύρω μου τον κόσμο να περνάει, σαν εγώ να στέκομαι ανάμεσά τους, δίχως να κουνιέμαι, απλά παρατηρώντας τους.

 

 

Αλλοι μιλάνε στο τηλέφωνο, άλλοι χαμογελούν καθώς βλέπουν ένα μωρό-ανερχόμενο-δαίμονα σε κάποιο καροτσάκι..

Αλλοι, απλά δουλεύουν. Πληρώνονται. Ξαναδουλεύουν.

Αλλοι καβγαδίζουν πιό κει.

Και στο τέλος όλοι ξεθωριάζουν και φεύγουν από το οπτικό μου πεδίο.

Ξεκίνησα στη ζωή μου, δίχως να ξέρω τί θα κάνω στα 10, στα 15, όπως κι όλοι μας.

Και κάποτε, στο θεατράκι του Λυκείου, βρήκα αυτό που έψαχνα.

Την μορφή της τέχνης που θα 'θελα πολύ να υπηρετήσω.

Γέλιο... Σκηνοθεσίες και δια χειρός σκηνικά...

Παιδάκια που μας χειροκροτούσανε, και που πνίγαν τα γελάκια τους όταν έβλεπαν τον Πάτο* να μονολογεί με τα γαϊδουρίσια αυτιά.

Και έκλεινα την αίθουσα, τα φώτα... Κι οι πρόβες... Τα Σαββατιάτικα απογεύματα που θα μπορούσα να τρώω διά οκνηρίας και λαιμαργίας, εγώ ήμουν εκεί, και κάναμε πρόβα.

Ο ιδρώτας της πρώτης παράστασης, έπειτα η περηφάνεια του Βραβείου...

Και η πόρτα που έκλεινε μέσα στο αμφιθέατρο τα γέλια και την αγωνία.

Ενα βαλς.

Κι εικόνες που δε μπορώ με λέξεις να αποδώσω.

Η πιό όμορφη.. ήταν η απομυθοποίηση, η ώρα που υποκλίνεσαι, που ρίχνεις τη μάσκα του Χ, Ψ, Ω και γίνεσαι ο Φαίδωνας, η Κώστια, ο Γιάννης, ο Θάνος.

Και η αυλαία κάνει θόρυβο μόλις πέσει -- και σιωπή νεκρική πέφτει πάνω από την υγρασία του αμφιθεάτρου.

Μέχρι την επόμενη παράσταση.

Μέχρι την επόμενη ταινία.

Μέχρι να έρθει η οριστική απομυθοποίηση.

 

 

*= Πάτος: χαρακτήρας του Ουϊλιαμ Σαίξπηρ, Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας