Ηταν βράδι και παίζαμε με τη φωτογραφική μηχανή.
Φωτογραφίες αυθόρμητες, ανάμεσα σε γέλια και σε χτύπους της καρδιάς που βαρούσανε τους τοίχους σαν να παίζεις ένα τεράστιο μπάσσο.
Ηταν από κείνες τις στιγμές που θές να πατήσεις το γκάζι στο αμάξι σου και να ανοιχτείς κάπου μακριά, ένα ηλιοβασίλεμα που οι σκιές των δέντρων να χορεύουν χαμηλά, κι η μουσική από τα ηχεία σου θα κάνουν τα περιστέρια και τα χελιδόνια να πετούν ξαφνιασμένα πάνω από το κεφάλι σου.
Ξέρεις, εκείνες τις στιγμές που θές κάποιος να πατήσει παύση για να ευχαριστηθείς γιά πάντα τα αρώματά της, τους ήχους της, την ανάσα της.
Κι η ανάσα της στιγμής τελειώνει τόσο σύντομα... Και δε μένει παρά μόνο μία ανάμνηση κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού.
Κι είσαι περήφανος/η εκείνη την ώρα, η καρδιά σου αδημονεί να γεμίσει από συναισθήματα πρωτόγνωρα.
Ομως γιατί νιώθεις τα χέρια σου παγωμένα; Είναι η ανησυχία του να πιέσεις τον εαυτό σου, αυτές τις σκηνές να τις θυμάται κι αύριο και μεθαύριο;
Οι εποχές περνούν πιό σύντομα κι από το μούδιασμα των χειλιών μετά από ένα ζεστό φιλί των εραστών, κι εσύ δε ξέρεις που να πατήσεις, σε ποιά από όλες σου τις θύμησες;
Μετανιώσατε ποτέ τις επιλογές σας;
Κοίταξες ποτέ τα σύννεφα να δείς αν οι καμπύλες των φτιάχνουν τη μορφή του/της;
Κι άραγε θυμάσαι το πρώτο σας φιλί, το πρώτο σας φλέρτ, το πρώτο σ' αγαπώ;
Η αγάπη είναι τόσο ψεύτικη που δε πεθαίνει ποτέ, όπως κάθε κακή ανάμνηση, όπως κάθε πόνος.
Πιστεύουμε πως θα ήμαστε πάντα μαζί;
Μα! πώς!
Οταν ο ένας μιλάει κι ο άλλος ατενίζει;
Ενιωσες άραγε, ποτέ την ασχήμια, που όταν έχεις πλέξει κάποια πράγματα στον νού σου (όπως, "με ακούς για πάντα;" "μπορώ να σου μιλάω για ότι με απασχολεί" ή ακόμα και πιό ανόητα πράγματα, "για να είμαστε μαζί, με θεωρεί τον τύπο της και ποτέ δε θα με απογοητεύσει, θα είναι εκεί για να με υπερασπιστεί" - και τελικά προτιμά να υπερασπιστεί πιό πολύ την αφίσσα ή το τάπερ, παρά εσένα);
Γράφουμε πράγματα γύρω από αυτό το καταραμένο συναίσθημα, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική... Είναι η αρχή των πάντων αν το καλοσκεφτείς. Κι όμως οι πιό ευτυχισμένοι έρωτες περιορίζονται σε κείνους που απλά ο ένας από τους δύο πέθανε πριν η σχέση βουλιάξει στη πρώτη κρίση ξενέρας.
Τί ναρκωτικά μου λές και μαλακίες... Η απόλυτη εξάρτηση είναι η αγάπη. Συνήθως από τη μία πλευρά.
Το χειρότερο είναι πριν κοιμηθείς, να κλείνεις τα μάτια και να θυμάσαι αυτές τις στιγμές, και ξάφνου να καίνε τα βλέφαρα και ένα δάκρυ να κυλάει καυτό στο μαξιλάρι σου.
Είμαι παθών.
Αλλά ίσως να έχω και λίγη τύχη μέσα σε όλα.
Ισως η Αιωνιότητα, να με βλέπει, να εκτιμήσει κάποτε τα αισθήματα ενός από το τελευταίο Club των Αθεράπευτα ρομαντικών. Ισως να μου χαϊδέψει τις πληγές, να μου φερθεί ζεστά για την όποια συνοχή, ζεστασιά, εξάρτηση, κι ηλιθιότητα ένιωσα πριν πεθάνω σε βαθιά γεράματα, άνθρωπος πετυχημένος και ανάμεσα στους άγνωστους, γνωστός.
Ή άγνωστος μέσα στους αγνώστους.
Αλήθεια λέω, θα προσπαθήσω να γράφω καταστάσεις στα αρχίδια μου. Βαρέθηκα να πονάω, με κουράζει να νιώθω loser. Πρέπει να μάθω πιά, πως άν κάποιος πρέπει να πιστέψει σε μένα, αυτός θα είναι ο εαυτός μου.
Μη βιαστείτε να βάλετε κομμέντιο Μα ποιός σε γάμησε έτσι...
Κανείς δε με γάμησε. Εγώ με γαμάω. Κανείς άλλος δε φταίει στα λάθη μας, παρά μόνο εμείς...
Αλλά θα συνεχίσω να ακούω μελωδίες στον νού μου, νιώθωντας ψευδώς τα χείλη σου στα χείλη μου.
Και το βράδι (ποιό βράδι, ξημέρωμα γράψε) θα κλείσω τα μάτια μου, θα έχω ξαπλώσει με τη πιό ζεστή μου κουβέρτα και θα αγκαλιάσω το μαξιλάρι μου, ελπίζοντας να ζήσω μια όμορφη ημέρα στο όνειρό μου, που με περιμένει.
Γιατί τη βλακεία που αφήνει πίσω του ο έρως, μόνο με αχαλίνωτα όνειρα την απαρνιέσαι.
Κάντε κλικ στο play γιά νά ακούσετε το κομμάτι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου