Εζησα για να το ακούσω και αυτό...
Σε μιά κουβέντα με τους γονείς μου, και πάνω στη πλάκα, τους είπα πως μου τη λέγανε που έβγαινα έξω τα Σάββατα και άν πήγαινε 00:01 με 'πριζαν στα τηλέφωνα και στα πού είσαι.
Φυσικά, η απάντησή των, ήταν πως μιλάω περί καταπίεσης (;) και πως τα χω "φτιάξει" στο μυαλό μου.
Ομως εγώ θυμάμαι... Δε μπορεί να είμαι πάλι εγώ το πρόβλημα και να κατασκευάζω ιστορίες. Στη τελική όταν το κάνω προσπαθώ να τις παλέψω... Και το παραδέχομαι κι όλας.
Αυτό δε το κατάλαβα. Δηλαδή είναι ντροπή να παραδεχτείς πως σαν γονιός έκανες και κάποια παρανοϊκά; Ακόμα περιμένω να παραδεχτούν πώς τα προβλήματα που είχα με το σχολείο τα μπερδεύανε σε όλους τους καβγάδες και τους τσακωμούς. Να κάνω δηλαδή μιά μαλακία με το φαγητό που μαγείρευα, και να εμπλέκουν και το σχολείο στη μέση. Αυτή τη σαλάτα - πιπίλα τη θυμάμαι ακόμα.
Το ότι στην εφηβεία μου είχα καραμπινάτη κατάθλιψη, και αυτοκτονικές τάσεις, γι αυτό φταίω μονάχα εγώ; Το περιβάλλον μου δε φταίει; Βέβαια οι γονείς μου δεν ήσαν κέρβεροι, αλλά κολλημένοι. Και από μικρή ηλικία δεν υποστήριζα την εκδοχή του "Επειδή δε με μαστιγώνουν πρέπει να είμαι ευτυχής". Αυτά είναι μετριοπρέπειες. Είναι σαν να βλέπεις κάποιον κακομοίρη στη Πάνια και τον Μικρούτσικο και να λές, "αχ τον κακομοίρη, εγώ δεν είμαι σαν αυτόν, άρα τί δίκαια μου φέρθηκε η ζωή".
Ναι, ήμουν παράξενο παιδί, ναι, είχα προβλήματα, αλλά αυτά ξεκινούν κυρίως από το σπίτι. Δηλαδή επειδή δεν είμαι γκα-γκα ή της αναπηρίας, δεν έχω δικαίωμα στο να θέλω μια πιό λογική μεταχείρηση;
Εγώ ναι, δεν ήμουν το καλύτερο παιδί (κι ας μήν έκανα τα αίσχη που έκανε ο πατέρας μου, πχ), εκείνοι γιατί δε παραδέχονται πως είναι δύσκολοι γονείς;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου