Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Η Χριστίνα.

 

Πάντα όταν είμαι στη φάση να κοιμηθώ, ξυπνάει ένα υποσυνείδητο που είχα θάψει ηθελημένα πολλά χρόνια πριν.

Χθες...

Θυμήθηκα μια κοπέλα, μιά "γνωστή", μη πω φίλη και την υπερτιμήσω, με την οποία είχαμε καλή παρέα στο Γυμνάσιο.

Η κοπέλα ήταν ολίγον τί μπάζο...

Οχι κακή κοπέλα.

Ομως ήταν πολύ "το παιδί των γονιών"...

Το κλασσικό κορίτσι με τη γκρίζα φόρμα και τα ατιμέλητα μαλλιά. Το γέλιο με τα ψιλοκίτρινα δόντια και τα οβάλ χρυσά γυαλιά.

Ηταν ολίγον τί αλόγα. Ηταν ατσούμπαλη και ψηλή.

Θυμάμαι, πως το μόνο που κάναμε όλη μέρα, ήταν να κουτσομπολεύουμε τους γύρω μας και να μιλάμε για celebrities και ποπ μουσική του πώλου.

Μιλούσε πάντα με το χέρι μπροστά στο στόμα, λίγο υποκριτικά και λίγο conspiracy-ακά.

Κάποτε τσακωθήκαμε.

Δε θυμάμαι πλέον γιατί.

Δε μου ξαναμίλησε, και στοιχηματίζω πως με κουτσομπόλευε με τον τρόπο που κάναμε όταν ήμασταν παρέα.

Και δεν τη μισώ.

Από ότι κατάλαβα, κατάφερε να μπεί στο Οικονομικό που ήθελε.

Ομως το βημάτισμα της άγαρμπης δε το βγαλε ποτέ από πάνω της.

Και τέτοιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν το βηματισμό τους.