Σκοτάδι.
Η πόλη ίσα που έχει βυθιστεί στον ύπνο, κι αυτός είναι ακόμη ξύπνιος. Βλέπει τηλεόραση, τρώει πατατάκια, κοιτάει τη φωτογραφία της γκόμενάς του στο διπλανό τραπεζάκι πίνοντας μπύρα και τρώγοντας κάτι μπαγιάτικα και σκονισμένα φυστίκια.
Αναρωτιέται χαμηλόφωνα γιατί έσπασε το γυαλί της σχέσης τους, αφού στο κρεββάτι ήταν τρομεροί κι οι δύο.
Χωριστά.
Οι γονείς του λείπουν.
Κοιτάει το τηλέφωνο.
Για λίγο το σκέφτεται.
"Έλα, ρε Στέλλα... [...] Καλά ειμαι... [...] Όχι δεν έχω κανονίσει κάτι. [...] Μόνος μου είμαι, δε ξέρω αν θα γυρίσουν απόψε [...] Ναι έχουν πάει Ανάβυσσο σε κείνο το κωλόσπιτο που έχουμε για εξοχικό. [...] Γαμηστρώνας; Χα, χα... [...] Τί; [...] Ναι... [...] Και δεν έρχεσαι από δώ; [...] Θα περάσουμε καλά, νομίζω.. [...] Σε περιμένω. [...] Ναι. Τσάο."
Όταν έφτασε η αστυνομία, η κοπέλα ήταν νεκρή. Ο νεαρός, φορώντας ένα γελοίο μποξεράκι, έκλαιγε στους μπάτσους πως δεν ήθελε να της κάνει κακό.
Μπούρδες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου