"Πώ πώ.. μεγάλωσες..."

Όσο μπανάλ κι αν φαίνεται η έκφραση, εδώ και δυό μέρες, δε σκέφτομαι τίποτα άλλο.

Σας έτυχε ποτέ να σιχτηρίσετε όλη σας τη σχολική ζωή, και να τους κλάσετε σχεδόν όλους εκτός από εξαιρέσεις που όντως φώτισαν τη ζωή σας.

Λοιπόν το Facebook με έχει φέρει στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Οταν έγινα μέλος, μόνο ένα άτομο από τη παλιά σχολική μου ζωή έκανα add γιατί όντως άξιζε, κι η κοπέλα είναι μάλαμα (γειά σου Αννούλα που το διαβάζεις από το feedburner σου).

Μία εβδομάδα μετά, έκανε την εμφάνισή της η πρώτη request από το παρελθόν. Με τη συγκεκριμένη γκόμενα δεν έχω τίποτα - κι ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημα. Ηταν μία φυτούκλα του 20 που έκανε παρέα μαζί με χειρότερες φυτούκλες και που κουτσομπολεύαμε το γκόμενο/γκόμενα του καθενός.

Έφαγε iggy (ignore).

Κι ακόμη κι αν δεν έχω το πραγματικό μου όνομα στο facebook, είδα πως άν θες, με βρίσκεις.

Δε μπορώ να πω πως σοκαρίστηκα, άλλωστε τα privacy settings μου δε σου αφήνουν και πολλά περιθώρια εάν δεν είσαι στη λίστα φίλων μου.

Κι έτσι με έπιασε μία περιέργεια.

Να βρώ αυτά που έκαψα πολύ καιρό πριν.

Και τα βρήκα.

Εκεί ήταν η Αννα, ο Ανδρέας, ο Βασίλης, άτομα που απλά ήξερα φατσικά, ο Σπύρος, ο Χρήστος, ο Κώστας, ο Γιάννης, η Στεφανία.

Τώρα τελειώσαν τις σπουδές τους... Άλλος για management κίνησε κι άλλος για μπουγάδα.

Κι εγώ, όπως και στο σχολείο, ο μαντράχαλος, που τρώει τα λεφτά των δικών του και που σπούδασε σκηνοθεσία. Ναι, ο μόνος... καλλιτέχνης - αυτόν που λέγανε Γκέϋ (έλεος όμως) κι άχρηστο φαφλατά.

Από τη μία σκέπτομαι..

Πάντα έτσι ήταν όλα τους τα καθίκια.

Κι από την άλλη..

Μα να τους ρίξω iggy στη request;

Ευτυχώς το μυαλό μου ξέρει πως στο δικό μου Facebook θα μπείς εάν έχουμε ένα καλό παρελθόν.

Ολοι οι πρώην φίδι μου λοιπόν εκεί μέσα.

Μέχρι χθές, που έκανε επιτέλους join μία φίλη, τόσο καλή, που με βοήθησε ΤΟΣΟ πολύ, πραγματικό χρυσάφι. Την έψαχνα καιρό μετά από τη μαλακία που έγινε με τη ΝΟΚΙΑ (όσοι δε θυμάστε κλικ εδώ), την έψαχνα μέσω γνωστών που είναι στο Ε.Μ.Π., την έβλεπα στον ύπνο μου, νιώθω κι άσχημα γιατί χαθήκαμε άδοξα. Αλλά πιστεύω πως σε αυτή τη μετα-εφηβική εποχή που περνάω, έχω ανάγκη να ξαναδώ άτομα που μας χώρισαν οι σχολές, και τώρα θα δείξει εάν αξίζει η φιλία μας. Νομίζω πως μέσα σε αυτά τα χρόνια, ψιλοκάναμε καλά που χαθήκαμε.

Ωριμάσαμε.. Σκεφτήκαμε τί και ποιός είναι καλό για μας.

Και τελικά μ' όσους χάθηκα και ξαναειδωθήκαμε έστω στο λεωφορείο, λίγοι με αγκάλιασαν σαν να μή πέρασε μιά μέρα.

Κι είναι πολύτιμο, άσχετα αν εγώ φθονώ (ναι τους φθονώ) όλους εκείνους που με κλάσανε και μου φέρθηκαν σκάρτα, γιατί ζουν νορμάλ.

Θα μου πεις, επιλογή σου ήταν, να μήν ζήσεις νορμάλ.

Ναι. Είναι επιλογή μου. Και την απολαμβάνω.

Το τραγούδι που ακολουθεί, ταιριάζει απόλυτα στο mood μου, στη διάθεσή μου. Στα μπερδεμένα μου αισθήματα γι άλλη μιά φορά.

Και θέλω να το κλείσω νοσταλγικά το πόστ, με το αγαπημένο μου συγκρότημα από το 1994 έως το 2002. Τους Offspring.

Κάντε κλικ το play, και διαβάστε στους στίχους κάτω από το player (Note: γιά όσους διαβάζουν μέσω feedburner mail κάντε κλικ εδώ. Θα ανοίξει ο browser σας και θα μπορείτε να δείτε τον flash player.)

The Aren't Alright by Offspring

When we were young the future was so bright
The old neighborhood was so alive
And every kid on the whole damn street
Was gonna make it big and not be beat
Now the neighborhood's cracked and torn
The kids are grown up but their lives are worn
How can one little street
Swallow so many lives

Chances thrown
Nothing's free
Longing for what used to be
Still it's hard
Hard to see
Fragile lives, shattered dreams

Jamie had a chance, well she really did
Instead she dropped out and had a couple of kids
Mark still lives at home cause he's got no job
He just plays guitar and smokes a lot of pot
Jay committed suicide
Brandon OD'd and died
What the hell is going on
The cruelest dream, reality